Rozdział XXXVI

NIESPODZIANKA <KLIK>

Komentujesz = wywołujesz uśmiech na mojej twarzy, a co za tym idzie? Kolejny rozdział! Bo Rose w dobrym humorze = nowy rozdział!

Oczami Rose

            Razem z Louisem leżeliśmy na moim łóżku wtuleni w swoje ciała. On delikatnie gładził mi plecy, a ja wdychałam cudowny zapach jego perfum. Krople deszczu rytmicznie uderzały w szyby, a nasze oddechy miały swój własny rytm. Zaczęłam bawić się włosami mojego towarzysza.

            – Lou… – zaczęłam, a chłopak na mnie spojrzał – zjadłabym płatki – on się uśmiechnął i już chciał wstać – ale nie chce żebyś szedł na dół, chce żebyś był ze mną – westchnęłam i mocniej go przytuliłam. 

            – To chodź ze mną – powiedział i uśmiechnął się promiennie. 

            Razem wstaliśmy, a ja wskoczyłam mu na plecy, zaczęliśmy się śmiać. Zeszliśmy na dół i Lou skierował swoje kroki do kuchni. Posadził mnie na blacie i zaczął przygotowywać kulki czekoladowe z mlekiem. Machałam nogami i patrzyłam się jak podgrzewa mleko. Po jakimś czasie wziął mnie na ręce i zaniósł do salonu, posadził na krześle i wrócił do kuchni po płatki. Razem jedliśmy a przy tym Lou opowiadał mi o ich trasie koncertowej, która została już oficjalnie zakończona. Tak mi zleciał czas, że nawet tego nie zauważyłam, ale chłopaki i tak szybciej wrócili. Z tego co pamiętałam to mieli wrócić za jakiś tydzień. Lou powiedział mi, że menagerowie się nad nimi zlitowali i pozwolili szybciej wrócić. Będą musieli się pojawić kilka razy w biurze, a tak poza tym to będą mieli luz, wolne. Ile to jeszcze nie wiedzieli, ale na pewno do końca tego miesiąca.

            Około godziny dziesiątej powoli wszyscy zbierali się w salonie, a ja przytulałam po kolei każdego chłopaka. Razem usiedliśmy w salonie i pogrążyliśmy się w rozmowie. Niektórzy jedli, a niektórzy tylko siedzieli (nie licząc rozmawiania oczywiście). Zauważyłam, że Lena co chwilę zerkała na Zayna. Ja wtuliłam się w Louisa i przymknęłam powieki rozkoszując się ciepłem bijącym od jego ciała. Było mi dobrze, bardzo dobrze. Chciałam żeby ta chwila trwała wiecznie. Byłam otoczona przyjaciółmi, na których zawsze mogłam liczyć. Deszcz przestał padać, zza chmur wyjrzało słońce.

            – Może pójdziemy na pizze? – zapytała Lena – widziałam ostatnio że otworzyli nową pizzerię. Można ją przetestować!

***

            Weszliśmy do budynku w którym było pusto, zupełnie. Nie widzieliśmy żadnej żywej duszy. Rozglądaliśmy się dookoła i nie wiedzieliśmy w którą stronę pójść.

            – Idziemy w lewo – powiedział Zayn, i tak właśnie się stało.

            Szliśmy i szliśmy i szliśmy aż tu nagle ukazały nam się drzwi z napisem „wstęp wzbroniony”. Zaczęliśmy się śmiać i postanowiliśmy wrócić. Tym razem poszliśmy w prawo i dotarliśmy do odpowiedniego pomieszczenia w którym także było pusto..

            – Ale tłumy! – zaśmiał się Harry. Niestety w tym momencie przeszła obok nas prawdopodobnie właścicielka, lub osoba pracująca tutaj, która obdarzyła Hazze morderczym spojrzeniem. Chłopak się zawstydził i schował za moimi plecami. 

            Zajęliśmy jeden z większych stolików i postanowiliśmy zamówić jakąś wielką pizze (lub kilka). Podeszliśmy do takiego jakby baru i zaczęliśmy szukać ulotek z propozycjami. Niestety nic nie mogliśmy znaleźć… Po kilku minutach poszukiwania w stercie papierów dostrzegłam ulotkę.

            – Bingo!

            Zebraliśmy się w kółku i wybraliśmy różne rodzaje pizzy. Było tam dziwnie, bardzo dziwnie. Żadnej żywej duszy. Byliśmy bardzo zniecierpliwieni. Zaczęłam stukać palcami o ladę, a po chwili podeszła do nas kobieta pytając się co zamawiamy. Nawet nie przeprosiła za to że musieliśmy tyle czekać!

            Po złożeniu zamówienia usiedliśmy przy stole i prowadząc luźną rozmowę czekaliśmy na jedzenie. Po jakimś czasie pani u której zamawialiśmy pizze przyniosła nam zamówienie. Niedobry Harry włożył palec do ketchupu i jak się okazało to był.. koncentrat pomidorowy. Wiadomo ketchup też jest z pomidorów, ale ma zupełnie inny smak. A na dodatek mogę dodać, że ten koncentrat rozrobiony był z wodą…

            Po jakimś czasie chłopaki zamówili sobie po piwie, a my z Leną siedziałyśmy i rozmawiałyśmy o wystroju pomieszczenia.  Było tu bardzo prosto,  ściany pomalowane na kremowy kolor, proste stoliki i krzesła z ciemnego drewna, gdzieniegdzie wisiały obrazy, a na stolikach w małych wazonach stały kwiaty.

            – Zjadłabym frytki – westchnęła moja towarzyszka a ja jej przytaknęłam – zamawiamy? 

            Tak więc poszłyśmy i zamówiłyśmy małe frytki. Czekając na nie przysłuchiwałyśmy się rozmowie chłopaków. Czas minął szybko, i już po chwili zaczęłyśmy jeść.

            – Nie posolili ich – westchnęłam – może by ktoś poszedł po sól?

            – A nie przesadzaj damy radę! 

            KILKA MINUT PÓŹNIEJ

            – Zjadłabym jeszcze..

            – No ja też.. Zamawiamy?

            I właśnie w taki oto sposób ponownie jadłyśmy frytki.

            – Nie mogłyście od razy zamówić sobie po jednych frytkach na osobę? A nie jecie tak razem – powiedział Harry.

            – Ale nam tak bardziej smakuje!

            Posiedzieliśmy sobie tak jeszcze chwilę, a ja zaczęłam się rozglądać po sali. Na stoliku niedaleko zobaczyłam… sól! Walnęłam się z otwartej dłoni w czoło, a po chwili wszyscy na mnie spojrzeli. Wskazałam ręką w odpowiednim kierunku. Wszyscy zgodnie zaczęliśmy się śmiać.
[Taka właśnie sytuacja spotkała mnie, Lenę i naszych znajomych :D <od Rose>]

***

Mijały dni, a my powoli zaczynaliśmy przygotowywać się do świąt Bożego Narodzenia. Ja razem z Harrym mieliśmy pojechać do niego do domu, gdzie miał przyjechać mój tato. Reszta miała wybrać się do swoich rodzin. Plany na sylwestra były takie, że spędzimy go wspólnie, ale to były tylko plany. Wszystko mogło się jeszcze zmienić. Lena chodziła codziennie na uczelnie, a ja wolne przedpołudnia spędzałam w galerii handlowej poszukując odpowiednich prezentów świątecznych. Każdemu kupiłam dużo słodyczy, a inne rzeczy były indywidualne. Dla Louisa tak jak szybciej myślałam kupiłam książkę pt. „Poradnik pięciolatka. Sznurowanie butów krok po kroku!” oraz kilka koszulek w paski i przytulankę marchewkę. Harremu misia-kotka i inne różne rzeczy.

Prezenty zapakowałam w kolorowe torebki i schowałam tak, żeby nikt ich nie znalazł. Byłam sama w domu, wiec postanowiłam że ugotuję obiad. Z pomocą mojej kuzynki z którą rozmawiałam przez telefon (czytaj Niny) zrobiłam Pesto. Dziewczyna krok po kroku mówiła mi co mam robić, bo niestety sama nie umiałam. Nigdy nie próbowałam, więc nie wiedziałam co tan trzeba dodać. Około godziny szesnastej do domu wróciła Lena, przywitała się ze mną buziakiem w policzek i opowiadając o swoim dniu w szkole pomogła mi nakrywać do obiadokolacji.

– Dzisiaj mieliśmy wykłady z takim starym profesorem-zrzędą nikt go nie lubi. Jeden chłopak, Mike chyba, nie wiem dokładnie jak się nazywa. Nasmarował mu krzesło jakimś dobrze trzymającym klejem, biedaczek tego nie zauważył i na nim usiadł. Cała sala pokładała się ze śmiechu jak nie mógł wstać… – Zaczęłyśmy się śmiać i tak w dobrym humorze przywitałyśmy chłopaków.

– O widzę że humorek dopisuje! – powiedział Harry i pocałował mnie w policzek.

– No a jak! Lena opowiada mi o dzisiejszych przygodach. Niby takie banalne, ale śmieszy bardzo! – Louis do mnie podszedł i mocno przytulił od tyłu. 

***

Kolejny dzień, który miałam spędzić w samotności. Tak to już jest jak najlepsza przyjaciółka chodzi na studia, a reszta ma także inne obowiązki.

Z racji tego, że już się zbliżały święta postanowiłam, że upiekę pierniki! Pobiegłam do swojego pokoju i z szuflady wyciągnęłam mój zeszyt z przepisami. Szybko odnalazłam to co chciałam i zabrałam się za przygotowywanie składników. Mąka, przyprawa korzenna, jajka, miód i inne potrzebne rzeczy po chwili znalazły się na stoliku. Wykonując powoli poszczególne kroki, byłam coraz bliżej osiągnięcia celu! Ciasto było gotowe, wiec zabrałam się za poszukiwanie foremek. Znalazłam serduszka, gwiazdki, choinki, bombki i inne kształty. Umyłam je, wytarłam do sucha i zaczęłam wykrawać ciasteczka. Gdy dwie blaszki były już ułożone włączyłam piekarnik nastawiony na 200 stopni i wykrawałam dalej. Po kilku godzinach pracy ciastka były gotowe i leżały w specjalnych pojemnikach.

Gdy wszyscy wrócili szybko zjedliśmy wspólny posiłek. Wyciągnęłam – kilka dni wcześniej kupione – pisaki do dekoracji ciastek [Coś takiego jak to <klik> <od Autorek>] i zabraliśmy się za ozdabianie pierniczków. Wybrudziliśmy cały dom, ale jaka była przy tym frajda! Każdy dostał po jednym opakowaniu, które miał zabrać do siebie do domu. A reszta została nam do jedzenia tutaj.

***

Nadszedł upragniony dzień dwudziesty drugi grudnia. Mieliśmy rozjechać się do domów. Część z nas miała jechać samochodami, a część lecieć samolotem. Niall, Liam i Louis już pojechali. Każdemu dałam prezenty i z buziakiem odprawiłam do samochodów (z Louisem żegnaliśmy się całe dwie godziny. Najpierw godzinę staliśmy w salonie przytulając się, całując i wykonując różne inne gesty, a później godzinę staliśmy przy samochodzie otoczeni spadającym z nieba śniegiem, który bardzo szybko się topił w wyniku czego powstawała niezbyt przyjemna ciapka, że tak powiem. Razem z Harrym pożegnaliśmy się z pozostałą dwójką, wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy. Zayn miał Lenę odwieźć na lotnisko, ponieważ lot miała dopiero za trzy godziny, a my musieliśmy już jechać. Rozsiadłam się wygodnie w samochodzie i włączając radio zaczęłam z Harrym luźną pogawędkę.

***

W samochodzie jak zawsze zaspałam i obudziłam się dopiero przed domem. Przetarłam leniwie oczy, a po chwili dotarło do mnie gdzie się znajdujemy. Wybiegłam z samochodu – słysząc przy tym wesoły śmiech Harrego – pędząc prosto do domu. Wbiegłam do przedpokoju i rzuciłam się na szyję mojemu tacie, który już na nas czekał. Wyprzytulałam także resztę rodzinki, która promiennie się uśmiechała. Gemma od razu – oczywiście po przywitaniu się z bratem – pociągnęła mnie za rękę do kuchni. Ściągnęłam buty i granatowy płaszczyk – które rzuciłam gdzieś w kąt – i razem z kuzynką wzięłam się za pieczenie mega porcji ciasteczek cynamonowych.

Po skończonej pracy byłyśmy bardzo zmęczone. Rozłożyłyśmy się na kanapie i prowadząc luźną pogawędkę oglądałyśmy jakiś program telewizyjny. Dochodziła godzina 22:15 reszta domowników zgromadziła się w salonie i zaczęliśmy planować wigilie. Postanowiliśmy te święta spędzić bardziej w sposób godny polaków, tylko prezenty mieliśmy rozpakować 25 grudnia. 

WIGILIA

Przygotowania trwały, kobiety robiły w kuchni różne dania, a mężczyźni dekorowali drzewko, któro chwilę szybciej przywieźli. W całym domu czuć było zapach pierogów, uszek, barszczu i innych równie pysznych potraw. Nie zabrakło kompotu z suszu ani opłatka.

Jak wiadomo, Louis miał urodziny, więc przez godzinę rozmawialiśmy przez telefon. Najpierw złożyłam mu życzenia, a później – jak to zawsze bywa rozmawialiśmy o różnych rzeczach.

Gdy na niebie pojawiła się pierwsza gwiazdka, zebraliśmy się w salonie. Mój tato wygłosił przemowę, przeczytał tekst z pisma świętego, a następnie składaliśmy sobie życzenia.  Na pierwszy ogień poszedł Harry.

– Rose, życzę ci dużo, dużo, dużo, dużo dzieci z Louisem – zaśmialiśmy się – albo nie. Nie tak dużo, bo nie nadążycie pampersów zmieniać. Zawsze chciałaś mieć dwójkę, więc życzę ci dwoje dzieci z Louisem. Chłopca i dziewczynkę – chłopak się uśmiechnął – a tak poza tym to dużo miłości, szczęścia, spełniania marzeń i wielu innych cudownych rzeczy..

***

Od razu gdy otworzyłam oczy do moich nozdrzy dotarł zapach pierniczków. Wyskoczyłam z łóżka i ubierając moje kapcie-pieski pobiegłam do salonu. Po drodze minęłam zaspanego Harrego i Gemmę, którą przez przypadek lekko potrąciłam. Oni jakby się ożywili i pobiegli za mną w stronę choinki. Jak się spodziewałam w salonie siedział już mój tato i mama Harrego – z pewnością na nas czekali – przywitałam się z nimi krótkim buziakiem i razem (w piątkę) zaczęliśmy rozpakowywać prezenty. Od cioci i Gemmy dostałam zestaw kosmetyków, słodycze, książkę ze sprawdzonymi przepisami i bardzo ładną sukienkę. <klik> Harry kupił mi zestaw biżuterii.  Lena namalowała mi obraz przedstawiający mnie i Lou przytulających się na kanapie, był on cudowny! Nadszedł czas na ostatni prezent. Było to małe pudełko, które wręczył mi mój tatuś. Byłam bardzo ciekawa co to może być. Otworzyłam pakunek i zobaczyłam kluczyki. Spojrzałam pytająco na ojca, a on się tylko uśmiechnął. Wziął mnie za rękę, a po chwili zasłonił oczy.

– Gdzie ty mnie prowadzisz? – zapytałam ze śmiechem.

– Zaraz zobaczysz.

Szliśmy dosłownie chwilkę, zrobiło się zimno. Tato odsłonił mi oczy, a ja je otworzyłam i.. zaniemówiłam. Przede mną stał piękny samochód! <klik> Taki, jaki zawsze chciałam mieć! No dobra, nie znałam się za bardzo na markach, czy czymś takim, ale samochód wyglądał cudownie! Stałam chwilę w bezruchu, a następnie z piskiem rzuciłam się na szyję mojego ukochanego tacie. Po chwili się od niego oderwałam i wsiadłam do nowiutkiego samochodu. Harry pobiegł za mną (skąd on się tu wziął?) i usiadł na miejscu pasażera.

– To gdzie jedziemy? – zapytał i wyszczerzył się w uśmiechu 

– Przed siebie! – powiedziałam.

Wykorzystując pilot otworzyliśmy garaż i pojechaliśmy w świat! Po godzinnej przejażdżce wróciliśmy do domu. Samochód sprawował się cudownie, byłam taka szczęśliwa! Wchodząc do salonu miałam na twarzy wielki uśmiech. 

Reszta dnia minęła dość przyjemnie, siedzieliśmy i wesoło rozmawialiśmy ogrzewając się przy kominku. Mój telefon zaczął wibrować, spojrzałam na ekran – dzwonił Louis. Przeprosiłam całe towarzystwo i pobiegłam do swojego pokoju.

– Halo?

– Cześć kochanie! Wszystkiego Najlepszego! Jak mijają święta? 

– Loui! Dziękuję i nawzajem. Święta cudowne, ale strasznie mi ciebie brakuje – westchnęłam – A tak poza tym to wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! Jak się zobaczymy to cię tak wyściskam! I dostaniesz prezencik! – zaśmiałam się – a co tam u ciebie?

– Dość zabawnie. Lottie biegła i się przewróciła wpadając na choinkę! Prawie wszystkie gałązki połamała – zaśmiał się – a może ty chcesz nas odwiedzić? – serce zaczęło mi szybciej bić – mama mówi że to świetny pomysł.

– Eee. Wiesz, bardzo bym chciała się z tobą spotkać, ale nie wiem czy jestem gotowa na spotkanie z twoją rodziną. 

– Dobrze Rose, nie będziemy się gniewać jak nie przyjedziesz. Przemyśl to jeszcze ok? Ja już muszę kończyć, bo mnie siostry wołają. Chcą zagrać w jakąś grę. Trzymaj się! Tęsknie..

– Ja też tęsknię! Po Lou-Lou. 

***

Po dość długich przemyśleniach doszłam do wniosku, że mogłabym pojechać do Louisa za dwa dni. W sumie czemu nie? Raz się żyje prawda? Tato i ciocia nie mieli nic przeciwko temu, ze trochę szybciej bym ich opuściła. Jak to mówili „Muszę poznać przyszłą teściową”.

Razem z Harrym i Gemmą poszliśmy na spacer. Chodziliśmy dość pustymi uliczkami, a wiatr muskał nasze policzki.

– Harry, jak tam twoje spotkania z Taylor? – zapytałam

– Yyyy. Wiesz… tak nie bardzo się spotykaliśmy, bo nie miałem czasu i trochę się jej obawiam – zaczęłyśmy się z Gemmą śmiać – no i z czego się tak śmiejecie? Jakby się na was takim wzrokiem patrzyła to też byście się bały! – westchnął. 

– Dobra, dobra. Wmawiaj sobie.

Po około godzinie wróciliśmy do domu, czekała na nas już gorąca herbatka. Tato z ciocią siedzieli przy stole i oglądali stare zdjęcia. Podeszłam do nich i zaczęłam przyglądać się starej fotografii. Były na niej dwie około siedemnastoletnie dziewczyny. Jedna blondynka, druga brunetka. Rozpoznałam rysy twarzy obu kobiet. To była ciocia i moja mama.

– Miałam wtedy dziewiętnaście lat, a twoja mama siedemnaście. Pojechałyśmy na kolonie nad morze. Pamiętam jak musiałam jej pilnować, bo ciągle wokół niej zbierały się grupki chłopaków. Ja też nie narzekałam na samotność, ale byłam pełnoletnia, nie to co ona. Bawiłyśmy się doskonale, a na koniec wyjazdu Julia skręciła kostkę. Była wtedy taka niezadowolona.. 

Przysłuchiwałam się temu z wielką ciekawością, bardzo lubiłam opowieści cioci. Następne zdjęcie przedstawiało dwoje dzieci. To byłam ja i Harry. Siedzieliśmy na kocu na trawie i się przytulaliśmy uśmiechając do aparatu. Byliśmy wtedy tacy mali, niedługo później nasz kontakt się urwał.

***

Po długiej i relaksującej kąpieli położyłam się do łóżka. Było już późno, zastanawiałam się dlaczego Lena nic nie pisała, nie dzwoniła. To było do niej nie podobne. Zaczynałam się już martwić. Włączyłam laptopa i weszłam na twittera. Dodałam zdjęcie z Harrym i Gemmą. Siedzieliśmy na kanapie i jedliśmy pierniki. Odpisałam znajomym ze szkoły i poprzeglądałam różne strony internetowe. Dowiedziałam się, że w marcu w Londynie odpędzie się mecz siatkówki. Dokładnie w moje urodziny mała grać reprezentacja Polski. Byłabym strasznie szczęśliwa gdybym zdobyła bilety, ale znając życie mi się nie uda. 

Usłyszałam dzwonek mojego telefonu, spojrzałam na ekran. Dzwoniła Lena! Nareszcie! Szybko odebrałam połączenie.

– No Lena! Czego się nie odzywałaś – zamilkłam na chwilę by wsłuchać się w głos mojej przyjaciółki – ale jak to? Jak to się stało? Lena ty żartujesz czy mówisz serio?

Zachęcam do zadawania pytań na asku! <klik>

POD ROZDZIAŁEM PROSZĘ O KOMENTARZE DOTYCZĄCE TYLKO OPINII O NICH. INNE BĘDĘ USUWANE!

 Hej! Jak podoba się rozdział? ;) Mam nadzieję, że nie jest źle. W następnym się będzie działo, oj będzie! :D haha, na pewno wam się spodoba. Ten rozdział planuję już w poniedziałek, co jest bardzo dziwne, chyba jeszcze tak nigdy nie robiłam. Wiem, że pewnie większość z czytelników tego nie będzie czytać, no tego co teraz piszę, ale dla tej małej grupki mogę coś powiedzieć prawda? :) Dziękuje wszystkim za komentowanie ;) Może jakiegoś szału nie ma, ale naprawdę bardzo dziękuję wszystkim za to co robicie <33 A teraz będę kończyć, bo kot mi się odzywa haha :)
Jeszcze mam dedykację! :D Dla mojej kochanej Kasix, kochana życzę ci wszystkiego, wszystkiego najlepszego! :)
18-sty wybił roczek,
w dorosłe życie zrobiłeś kroczek,
niechaj zawsze szczęście Ci sprzyja
i to co złe, niech Cię omija.
Wszystko co pragniesz, by Twoje było
i o czym marzysz, by się spełniło.
Buziaki i do następnego!
Rose x
Ps. Teraz jest czwartek prawie 22, weszłam żeby napisać coś pod rozdziałem i co widzę? Że jest to już zrobione haha ;D To właśnie jest moja pamięć ;P
Ps2. Tam po lewej stronie jest ankieta wystarczy wybrać jedna z trzech odpowiedzi i kliknąć "Zagłosuj" :)