Rozdział XIII

Hej! No i jest kolejny! :) Nie będę wam tu za bardzo przedłużać.. Zapraszam do czytania! ;)

Rose

Ps.Przypominam anonimkom o podpisywaniu się!!

EDIT

Tak wiem musiałam, bo to już tradycja ;D Jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś o opowiadaniu, to przeczytajcie mój komentarz-odpowiedź pod tym rozdziałem. Tam wyjaśniłam trochę spraw. :)

 EDIT II

Tak wiem, takie rzeczy tylko ze mną. :) Ale musiałam się z tym podzielić, miałam szybciej, ale goście do mnie przyjechali i nie dałam rady ;D 

Słyszeliście już Story of My Life? Jej, mi się ta piosenka tak podoba!! ;) I jeszcze ten kawałek Louisa, po prostu... jejku, aż mi się płakać chce jak słyszę jego głos. Żołądek mi ściska! Ahhh, kocham go! <3
And I'll be gone gone tonight
The fire beneath my feet is burning bright
The way that I been holdin' on so tight
With nothing in between
Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać! Ubóstwiam  ten kawałem śpiewany przez Lou <333
Klikając na ten kawałek tekstu zostaniecie przekierowani do piosenki na YouTube ;)

 Komentujesz = wywołujesz uśmiech na mojej twarzy, a co za tym idzie? Kolejny rozdział! Bo Rose w dobrym humorze = nowy rozdział!

~*~*~*~*~*~*~*~

Oczami Ross

Weszłyśmy do kuchni. Danielle milczała. Może chce o czymś porozmawiać?

– Rozalie, ja mam takie małe pytanko. Bo Liam mówił mi, że między Tobą, a Harrym coś jest, ale nigdy nie mówicie co. Wiesz jestem osobą dość ciekawską i strasznie dużo o tym myślę. Ty znasz całą prawdę, sądzę że Twoja przyjaciółka też. Czy mogę się dowiedzieć o tym też ja?

I teraz jest problem, jeżeli jej powiem, to prawdopodobnie dowie się też Liam, a później cały zespół. Miała być to tajemnica, nie porozmawiałam jeszcze z tatą…

– Co jest między nami? Hmm. Coś wielkiego. Na pewno miłość. To co jest między nami musi jeszcze zostać w tajemnicy, bo ta sprawa także dotyczy mojego ojca. Niestety lepiej żebyś jeszcze tego nie wiedziała. Jak skończę szkołę, to tu wrócę. Ustalę wszystko z tatą i Harrym i wam powiem obiecuję!– Przytuliłam dziewczynę, na pewno nie spodziewała się takiej odpowiedzi. – Nie pomyśl, że Ci nie ufam! Lena też dowiedziała się o tym niedawno! Po prostu na razie musi zostać tak jak jest.

– Będę cierpliwa!

Zrobiłyśmy głodomorkowi kanapki. Przez cały czas rozmawiałyśmy. Danielle nie ciągnęła tamtego tematu, za co byłam jej bardzo wdzięczna. Jednak czułam, że chciałaby wiedzieć coś więcej.

***

Poszłam do pokoju, aby się przebrać. Za dwie godziny mamy samolot. Szkoda mi opuszczać to miejsce. Na samą myśl chce mi się płakać. Na szczęście będzie to tylko miesiąc. Później tu wrócę, może nawet na stałe? Teraz muszę skończyć szkołę, a chłopcy mają miesięczną trasę koncertową. Wzięłam do ręki jeansowe ciemne rurki, pudrowo-różowy top i beżową marynarkę, które po chwili założyłam, rozczesałam włosy i zeszłam na dół. Lena ubrana w czarne rurki i jasno-niebieską koszulę stała już obok Zayna, a reszta siedziała w salonie. Krzyknęłam że możemy już wyjeżdżać, Harry wziął kluczyki do ręki(drugie miał Liam). Weszliśmy do samochodów. Z Liamem jechali: Danielle, Zayn, Lena, do drugiego samochodu zapakowała się reszta. Jechaliśmy jakieś pół godziny. W końcu wyłoniło się przed nami lotnisko. Zrobiło mi się smutno. Ja nie chce wracać! Boję się teraz iść do szkoły, a jak stanie się ze mną tak jak z Weroniką? Powinnam dać radę wytrzymać ten miesiąc, ale nie wiem jak Lena. Ją tak łatwo można zranić… Samochody się zatrzymały. Chłopcy wzięli nasze bagaże. Powolnym krokiem szliśmy w stronę budynku. Na szczęście nikt nas nie rozpoznał.

***

Nadszedł moment pożegnania. Dlaczego to nastało tak szybko? Przytuliłam się do Harrego i zaczęłam płakać.

– Shhh. Rose nie płacz! Jesteś już dużą dziewczynką! Za miesiąc się zobaczymy! Nie płacz, bo ja też się rozpłacze i co będzie? Hmm?

Wytarłam dłonią łzy i lekko się uśmiechnęłam. To tylko miesiąc, a może aż?

– Już nie będę, zrobię to dla ciebie! Aaa. Zapomniałabym– wyciągnęłam w torby kopertę– macie to przeczytać i ocenić, ale jak będziecie już w domu!– uśmiechnęłam się i jeszcze raz wtuliłam w Hazze.

– Ja też chce się z tobą pożegnać!– usłyszałam głos Nialla.

– Kocham Cie Harry, będę tęsknić– dałam chłopakowi buziaka w policzek i podeszłam do blondynka.

Mocno go przytuliłam, chłopak podziękował mi za pyszne kanapki i powiedział, że będzie czekał aż znowu ich odwiedzę.

Następny był Zayn, potem Liam, Danielle. Na końcu Louis. Patrzył na mnie ze smutkiem w oczach. Nim się obejrzałam byłam już w jego ramionach.

–Będę za tobą tęsknił, i liczył dni do twojego ponownego przyjazdu do nas! Przywiązałem się do ciebie.

– Ja do ciebie też. Jesteś wspaniałym przyjacielem.

Chłopak uśmiechnął się i wycałował moje policzki.

– A ty wspaniałą przyjaciółką.

W tym samym czasie Lena żegnała się z Zaynem. Widziałam łzy w jej oczach. Bardzo polubiła tego chłopaka, on już jej od dawna się podobał.

Przytuliłam jeszcze raz Louisa i podeszłam do Harrego. Zawsze się żegnamy kilka razy. Przytuliłam go bardzo mocno.

– Zadzwonisz jutro?

– Oczywiście.

Podeszłam do Leny i złapałam ją za łokieć.

– Musimy już iść!

Pomachałyśmy chłopakom i zniknęłyśmy im z oczu. W samolocie Lena mi się rozkleiła. Pocieszałam ją przez dobre dziesięć minut. Obiecałam, że jeszcze przyjedzie ze mną do Londynu. W końcu się uspokoiła i zasnęła na moim ramieniu.

***

Na lotnisku w Polsce czekał na nas mój tata i mama Leny. Przywitałyśmy się z nimi i wsiedliśmy do samochodu. Podczas całej drogi opowiadałyśmy im o naszym pobycie w Londynie. (…)

– Tato, jutro musimy porozmawiać o Harrym. Lena już wie, nie udało mi się tego przed nią ukryć– powiedziałam, gdy byliśmy już w domu.

– Dobrze kochanie, ale teraz idź spać, bo jesteś zmęczona.

Tak też zrobiłam. Wzięłam szybki prysznic i poszłam do swojego pokoju. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy. Leżałam tak przez kilkanaście minut i nie mogłam zasnąć.

***

Obudziłam się. Otworzyłam oczy i zobaczyłam że nie jestem już w swoim milutkim pokoju w Londynie. Ciekawe co chłopcy teraz robią.. Wstałam z łóżka i podeszłam do szafy. Wyciągnęłam białe szorty i czarny top i skierowałam się do łazienki, aby wziąć odprężającą kąpiel. Po około godzinie skierowałam się do kuchni. Taty nie było, więc pewnie siedzi na tarasie i wygrzewa się w słońcu. Tu jest tak ciepło, nie pada deszcz. Zrobiłam sobie kanapkę i szybko ją zjadłam. Weszłam na taras.

– Cześć tato.

– Cześć skarbie!

Siedzieliśmy chwilę w ciszy. Musiałam zacząć tę rozmowę, prędzej czy później.

– Co z Harrym? Mogę powiedzieć wszystko reszcie?

[Rozmowa zostaje pominięta celowo. <od Autorek>]

Byłam taka szczęśliwa! Chłopcy będę mogli się o wszystkim dowiedzieć! Idę powiedzieć o tym Lenie! Przeszłam przez cały dom i wyszłam głównymi drzwiami. Po minucie byłam już przy drzwiach mojej koleżanki. Zadzwoniłam dzwonkiem. Otworzyła mi mama Luśki.

– Dzień dobry ciociu! Jest Lena?– W progu zobaczyłam dwie duże walizki– Coś się stało?

– Cześć Rose. Lena jest u siebie. Ona Ci wszystko powie.

Poszłam powoli do pokoju mojej przyjaciółki zapukałam do drzwi.

– Idźcie sobie!

Coś się stało, tylko co? Weszłam do pokoju i zobaczyłam Lenkę skuloną na łóżku. Podeszłam do niej i ją przytuliłam.

–Shhh. Lena nie płacz! Co się stało?

Dziewczyna wtuliła się we mnie i łkała. Cierpliwie czekałam. Po kilkunastu minutach uspokoiła się i spojrzała mi w oczy.

– Oni się rozwodzą, i nie wiadomo czy będę mogła zostać tu z mamą. Ojciec ją zdradził i dzisiaj się wyprowadza.

Nie wiedziałam co powiedzieć. Przytuliłam przyjaciółkę.

– Nie myśl tak! Zostaniesz tu. Jesteś pełnoletnia, więc będziesz mogła wybrać, a sąd na pewno zadecyduje o tym że Filipek zostanie z wami! Takiemu małemu dziecku jest bardziej potrzebna matka!

 

A tak na koniec dodam, że dzisiaj o godzinie 22:09 blog miał 10 000 wyświetleń!! :) Jejku, bardzo wam za to dziękujemy!! :)

Wystarczy kliknąć w obrazek, żeby zobaczyć go w większych rozmiarach :)

 

POD ROZDZIAŁEM PROSZĘ O KOMENTARZE DOTYCZĄCE TYLKO OPINII O NICH. INNE BĘDĘ USUWANE!!