Epilog

Blond włosa kobieta szła powoli środkiem kościoła obok swojego przyszłego męża, biała suknia okalała jej ciało, a szczery uśmiech nie schodził z twarzy. To był ten dzień, jej wyjątkowy dzień. Wszystko było doprowadzone do jak najlepszego stanu.

Izabelle kurczowo trzymała ramię Wiliama, mimo wszystko bała się, że się przewróci i zrobi z siebie pośmiewisko. Jednak młody mężczyzna wiedział, że ma wszystko pod kontrolą, znał ją od wielu lat, jakby ktoś dziesięć lat temu powiedział mu, że zwiąże się z tą wiecznie nieogarniętą kobietą nie uwierzyłby mu. On i ona? Przecież to są dwa przeciwieństwa, jak ogień i woda.

W pierwszej ławce siedzieli rodzice, którzy z uśmiechem przyglądali się swoim pociechom. Kto by się tego spodziewał? Przecież oni zawsze się nienawidzili! Od najmłodszych lat mieli do siebie pretensje o wszystko, dosłownie o wszystko. Każdy centymetr za blisko był u nich wyzwaniem, mogła polać się krew! Ale na szczęście kończyło się na drobnych siniakach. A najdziwniejsze było to, że to on zawsze obrywał bardziej.

Pewnie wszyscy zastanawiacie się co się tu dzieje, o co w tym wszystkim chodzi. Kto to jest William, a kto to Izabelle. Muszę zacząć wszystko od początku.

W dwa tysiące szesnastym roku na świat przyszedł uroczy chłopczyk Tommy, rodzice byli wniebowzięci. Rozalie i Louis, szczęśliwa para, która przeżyła w swoim związku kilka kryzysów, tych małych a także tych większych. Tommy nie był jedyną ich pociechą. Niecałe dwa lata po jego narodzinach urodziła się cudowna dziewczynka Bella, która dała rodzicom popalić, naprawdę musieli się postarać, żeby nie rozwalić domu.

A co z Leną i Zaynem? Rok po ślubie swoich przyjaciół także oni postanowili zawrzeć związek małżeński. A niedługo później w ich rodzinie pojawiła się kolejna pociecha. Mały Will.

I to właśnie teraz ich dzieci się pobierają. Nigdy nie przypuszczali, że takie coś może mieć miejsce. Już szybciej spodziewaliby się ich starszych pociech, które zawsze trzymały się razem.

A co działo się z resztą bohaterów? Zacznijmy może od Liama. Szanowny pan Payne jest prezesem bardzo znanej firmy prawniczej, którą odziedziczył po swoim zmarłym wujku. Razem z Danielle mieszkają w Paryżu i wychowują szesnastoletnią córkę Amy. Dan ciągle tańczy, mimo ciąży nie zrezygnowała ze swojej pasji i już po roku od urodzenia dziecka zaczęła występować, oczywiście z umiarem, bardzo poświęcała się także rodzinie.

Niall wraz z Holly wrócił do Irlandii. Dziewczyna pracuje w szpitalu, jest lekarzem, a co z naszym kochanym żarłokiem? Poświęcił się rodzinie i nagrywał kołysanki dla maluchów. Irlandczyk dorobił się trojga pociech. Bliźniaków Petera i Paula oraz Olafa.

Louis i Zayn dzięki urokowi swoich dzieci postanowili założyć wspólnie tatusiowe przedszkole, któro cieszyło się dużym powodzeniem. Pomagali odkryć dzieciom swoje talenty już w najmłodszym wieku. Oni uczyli gry na instrumentach, Lena pomagała dzieciakom malować, a Harry i Rose robili z nimi różne zabawne wypieki. Ale powracając do Lenki. Dziewczyna zaczęła się spełniać w swojej pasji. Wróciła na studia, a następnie zaczęła malować i dostawała dużo zamówień. Jej obrazy cieszyły się pozytywną opinią. Harry wraz z Rose postanowili, że będą prowadzić swoja własną knajpkę z dosłownie wszystkim. Można tam było kupić koktajle, ciasta, ciastka, dania z różnych zakątków świata i wiele innych ciekawych rzeczy.

A jak potoczyły się losy najmłodszego członka One Direction? Przez długi czas nie mógł znaleźć wybranki swojego serca, szukał i szukał, ale nie mógł na nią trafić. Jednak jego los zmieniła... stłuczka samochodowa, do której dotarła urocza pani pracująca na najbliższym posterunku. Teraz ich ścieżki się połączyły i wychowują dwie córeczki Kate i Monicę.

Losy piątki przyjaciół połączyły się w ich nastoletnim życiu, ale już do końca pozostaną nierozerwalne. Mimo odległości która ich dzieli, nigdy nie zapomną co dla siebie znaczą, zawsze będą ze sobą nie tylko w szczęśliwych sytuacjach. Będą ze sobą ciągle, do końca swoich dni.

Przyjaźń nie potępia w chwilach trudnych, nie odpowiada zimnym rozumowaniem: gdybyś postąpił w ten czy tamten sposób... Otwiera szeroko ramiona i mówi: nie pragnę wiedzieć, nie oceniam, tutaj jest serce, gdzie możesz spocząć.

PROSZĘ PRZECZYTAJ TEN OSTATNI RAZ

EDIT

Proszę zostawcie w komentarzu nawet anonimowo tylko uśmiech ":)" proszę...

Tak więc dotarliśmy do końca tego opowiadania. Mam łzy w oczach, ale kto by ich nie miał? Pisanie tego wszystkiego zajęło mi rok. Dokładnie rok temu na tym blogu pojawiła się zakładka w której do teraz możecie znaleźć naszych bohaterów, a 8 sierpnia pojawił się pierwszy rozdział. Nie sądziłam, że aż tyle to potrwa, rok, to jest bardzo dużo czasu. Oddałam temu opowiadaniu cząstkę mojego życia, Lena może powiedzieć to samo. Pamiętam nasze początki, było ciężko, ale jakoś dałyśmy radę. Pamiętam nasze godzinne rozmowy przez telefon i wymyślanie rozdziałów. To są niezapomniane chwile, które już nie wrócą. Ale może to i dobrze? To opowiadanie było wyjątkowe, bo doprowadziłyśmy je do końca. Taki był plan, i mimo tego, że miało się to wszystko zakończyć w inny sposób to jestem dumna. Jestem z nas dumna, że mimo wszystko dałyśmy radę.

Dziękuję wam, że dotarliście z nami do końca. Szczególne podziękowania kieruję do:

Amy – kochana, dziękuję ci za to, że byłaś ze mną przez tak długi czas, znamy się już ponad rok i jesteś dla mnie bardzo ważna naprawdę, właśnie dlatego postanowiłam, że imię córki jednego z bohaterów będzie nosiło imię Amy. Chciałam Ci w ten sposób podziękować za to, że ze mną byłaś w każdej sytuacji. Że krzyczałaś na mnie teraz pod koniec i zmuszałaś do pisania, i to właśnie też dzięki tobie udało mi się dotrwać do końca. Jeszcze raz bardzo dziękuję! 

Mona Lisa – także byłaś ze mną przez długi czas. Dziękuję ci za nasze rozmowy na gg, które naprawdę uwielbiałam. Pamiętam jak zawsze zostawiałaś mi spamy (oczywiście tam gdzie trzeba) i po prostu dostawałam białej gorączki. Nie mogłam zrozumieć dlaczego zapraszasz mnie ciągle na kolejny rozdział, chociaż nigdy nie byłam na twoim blogu. Jednak nie żałuję, że w końcu tam weszłam i przeczytałam. Dziękuję ci za wszystko! Jesteś cudowna. I także dlatego córka Harrego nosi twoje imię.

Kasix – poznałyśmy się dawno, szczerze to nawet nie pamiętam jak to wyszło, że zaczęłyśmy pisać. Mimo tego że nie zawsze miałyśmy kontakt, to dziękuję ci za to, że byłaś ze mną i mnie wspierałaś. Dziękuję ci także ze nasze niedawne rozmowy na gg na przeróżne tematy. I proszę pooglądaj w końcu Harrego Pottera! :* No i oczywiście Kate jest dla ciebie!

Właśnie te trzy osoby bardziej poznałam dzięki temu opowiadaniu, gdyby nie ono to nasze ścieżki nie złączyłyby się.

Chciałam jednak podziękować także innym.

Przy pierwszych rozdziałach a także przy jednoodcinkowych historiach była z nami taka przemiła osóbka, która podpisywała się jako Anonimowy Anonimek. Nie wiem czy jeszcze z nami jesteś, ale jeśli tak to wiedz, że ciebie pamiętamy i często wspominamy twoje cudowne komentarze, tak samo pamiętamy Adriannę, która była z nami troszkę później (jeśli dobrze pamiętam) ale także zniknęła bez śladu. Kochana pamiętamy!

Nie chcę wymieniać kolejnych osób, bo każdy powinien się tu znaleźć, a nie chcę nikogo pominąć. Wymieniłam tylko te pięć osób ponieważ bardziej zapamiętałam je od innych. Te trzy pierwsze z wiadomych powodów. A pozostała dwója utkwiła w moim sercu przy pierwszych rozdziałach i od tamtego czasu tam pozostała.

Bardzo dziękuję wszystkim którzy z nami byli, i tym którzy czytają i od czasu do czasu komentują, tym którzy komentują zawsze i tym którzy nie komentowali wcale. Naprawdę wszystkim z całego serca dziękuję i proszę o ten ostatni komentarz. Już więcej nie będziecie musieli się ze mną użerać, proszę ten ostatni raz zostawcie po sobie mały ślad. Ostatni raz… proszę, to dla mnie naprawdę ważne.

Dziękujemy i życzymy wam samych pomyślności w życiu!

Rose & Lena

INFORMACJA
Zostanie jeszcze opublikowana notka podsumowująca, która pojawi się 17 sierpnia. Będzie także link do nowego bloga, jeśli macie ochotę dalej ze mną być to wpadnijcie :)

Proszę skomentuj to dla nas bardzo ważne :) Ten ostatni raz. Proszę...

Wczoraj na 316 wyświetleń było 5 komentarzy, bardzo dziękuję, naprawdę zrobiliście to o co was poprosiłam, i wcale nie jest mi z tego powodu smutno... 


JEŚLI KTOŚ TU JEST NAWET ROK PO ZAKOŃCZENIU OPOWIADANIA TO PROSZĘ POZOSTAW PO SOBIE MAŁY KOMENTARZ :)