Rozdział XLVIII

Rozalie i Louis leżeli w pokoju szatyna i cieszyli się swoją obecnością. Dziewczyna przemyślała parę spraw i postanowiła porozmawiać o tym, ze swoim chłopakiem.

–Lou – chłopak cichym „Yhymm” zachęcił ją do mówienia – Bo ja sobie tak ostatnio myślałam – przerwała na chwilę i objęła go mocniej w pasie – Bo wtedy, mimo tego, że się zabezpieczaliśmy zaszłam w ciążę. – Chłopak spojrzał na nią wyczekująco, domyślał się do czego ona zmierza, lecz nie przerywał jej – Zastanawiałam się… Chciałbyś mieć ze mną kiedyś dziecko? Gdy myślisz o przyszłości… mam w niej miejsce?

–Oczywiście, że masz tam miejsce! – odpowiedział jej bez wahania – i tak, chciałbym mieć z tobą takiego ślicznego szkraba jak Olivka – usiedli na łóżku, a chłopak delikatnie ją pocałował – nie miałbym nic przeciwko jakby stało się to wcześniej niż kiedyś myślałem.

– Wiesz, nie musimy się tak ciągle o to starać, ale jeśli się uda…   

OKOŁO MIESIĄC PÓŹNIEJ

Lena pogodziła się z Kubą. Wyjaśnili sobie wszystko dokładnie. W końcu zrozumiał, że mimo wszystko Lena kocha Zayna i będzie z nim. Na szczęście Jakub poznał pewną Klaudię z którą baaaardzo się zaprzyjaźnił. 

Olivka ciągle rosła, była podobna i do tatusia i do mamusi. Po tatusiu nosek, po mamusi usta. Każdy się nią zachwycał. Była cudownym dzieckiem, któro nie chciało w nocy spać. Dziadkowie byli zachwyceni, przybyli już dwa tygodnie po porodzie.

Retrospekcja, Czerwiec 2013

Zayn siedział przed laptopem i rozmawiał z rodzicami. Ich pogawędka trwała już od trzydziestu minut, a on nie powiedział im jeszcze najważniejszego.

–Mamo, tato, muszę wam coś powiedzieć. – przerwał na chwilę – kojarzycie Lenę? Wiecie tą moją przyjaciółkę..

–No tak, tak. Ta co ją w gazetach widzieliśmy?

–Prawdopodobnie tak.. – znowu zamilkł.

–Jesteście razem?

–No tak, ale to nie o to chodzi..

–A o co? Zaręczyliście się?!

–Nie, jeszcze nie. – w pokoju zapadła cisza – bo my będziemy mieli dziecko!

–Ale jak to?! – zapytała jego mama.

–No normalnie..

–Czyli w przyszłym roku zostanę babcią?

–No trochę wcześniej..

–Ale kiedy?

–We wrześniu.

–Lipiec, sierpień, wrzesień – zaczęła wyliczać Trisha – lipiec, sierpień, wrzesień?! Ale jak to trzy?!

–No jakoś tak..

–Dlaczego nam nie powiedziałeś wcześniej? – zaczął jego ojciec.

–Bo sam nie wiedziałem.

–Nie zauważyłeś, że twoja dziewczyna jest w ciąży?!

–To długa historia…

–Chcemy ja poznać.

–To przyjedziemy do was jutro?

–Dobrze, dobrze zapraszamy! Już jutro?! Lecę piec placka – i pobiegła do kuchni.

Koniec retrospekcji

Pierwsi przyjechali rodzice Leny, a następnie Zayna. Byli zachwyceni nowym dzieckiem, któro tak niespodziewanie pojawiło się w ich życiu. Postanowili, że młodzi rodzice będą mieli przynajmniej jeden dzień luzu. Zaopiekowali się Olivką, a oni poszli do kina i kolację. Spędzili bardzo miło czas.

Pewnego dnia Rozalie i Lena wybrały się na małe zakupy, chodziły między półkami i zobaczyły dwie dziewczynki – bliźniaczki bijące się długopisami. Chwilkę się im przyglądały, wracały wspomnienia ich dzieciństwa.. Jedna z nich przyłożyła do czoła długopis i krzyknęła „Jestem jednorożcem!”, a dziewczyny zaczęły się z niej śmiać.

Rozalie i Louis przyszli odwiedzić młodych rodziców i trochę pozachwycać się malutkim dzieciątkiem. Dziewczyna chciała wziąć malutką na ręce, ale wyprzedził ją w tym Zayn. Przytulił córkę i zaczął ją nosić.  Po chwili Zayn popatrzył na swoją koszulę i krzyknął z przerażenia.

–To ty nie wiesz jak trzeba dziecko trzymać po jedzeniu? – zapytała Rose ze śmiechem, a Olivka zaczęła płakać. – daj mi ją. Wzięła dziewczynkę na ręce – Louis podaj mi chusteczki dla dzieci, leżą na kanapie – po chwili wytarła jej buzię.

–Ślicznie wyglądasz z dzieckiem na rękach – Louis uśmiechnął się do swojej dziewczyny.

POCZĄTEK LISTOPADA

Olivka rosła jak na drożdżach, rodzice zachwycali się nią w nowym domu. Żyli jak prawdziwa rodzina, kochali się. Mieli siebie.

Na jeden ze spokojnych ulic Londynu przechadzało się dwoje ludzi. Mężczyzna i kobieta. Szli obok siebie i prowadzili lekką pogawędkę. Do czasu. Chłopak miał zamiar zapytać się o coś swojej kuzynki. Od jakiegoś czasu bardzo uważnie się jej przyglądał i poskładał wszystko w całość.

–Rose, zapytam prosto z mostu. Jesteś w ciąży?

Dziewczyna przystanęła na chwilę, dotarł do niej sens słów. Wiedziała, że nie może tego wiecznie ukrywać, ale chciała jeszcze trochę poczekać.

–Tak – popatrzyła na niego – ale nie chce jeszcze tego nikomu mówić – zawahała się przez chwilę – a szczególnie Louisowi.

–Rose, dlaczego? On na pewno się ucieszy!

–A co jeśli będzie tak jak ostatnio? Nie chce robić mu nadziei…

Harry przytulił dziewczynę, weszli do jednego ze sklepów i zrobili małe zakupy. W drodze powrotnej Rose szła kilka kroków za nim. Pisała coś w telefonie. Nagle zza rogu wyjechał samochód, który pędził prosto na dziewczynę! Nie zatrzymywał się, był coraz bliżej. To był ułamek sekundy, Harry rzucił się i ją odepchnął, chwilę później leżał na jezdni. Podbiegło do nich trzy osoby, samochód odjechał z piskiem opon, Harry zauważył w nim tylko blondwłosego mężczyznę.

–Ratujcie ją – wyszeptał i wskazał na nieprzytomną dziewczynę a następnie zemdlał.

***

Chłopak obudził się w szpitalnej sali, obok niego siedziała Rose i trzymała go za rękę.

–Harry, dlaczego to zrobiłeś! Mogłeś zginąć.. – powiedziała powstrzymując łzy.

–Dla niektórych czasem warto – wyszeptał słabym głosem, a dziewczyna nie mogła już powstrzymać łez. Przytuliła go.

–Leżałeś w śpiączce tydzień– głos jej się załamał – stało ci się coś z krtanią, lekarze obawiają się… obawiają się, że to może być koniec twojej kariery – powiedziała, a do środka wszedł lekarz.

 Rozalie wyszła na korytarz i przytuliła się do czekającego na nią Louisa. Reszta One Direction poszła do szpitalnego bufetu. Lena została z córeczką w domu. Po kilkunastu minutach doktor wyszedł, powiedział im, że wszystko jest w porządku i mogą do niego iść. Trzymając się za ręce weszli do sali.

–Stary jak dobrze cię znowu widzieć – powiedział Louis siadając na krześle stojącym obok łóżka. Porozmawiali chwilkę, a Harry sobie o czymś przypomniał.

–Rose, czy ty… no wiesz.. – spojrzał znacząco na Louisa.

–On wie – szepnęła – Niestety nie udało się lekarzom uratować… – po jej policzkach pociekły łzy i załamał jej się głos – prawdopodobnie będę miała teraz problemy… – Louis otarł słone krople płynące po jej policzkach – Gdyby nie ty Harry, prawdopodobnie nie byłoby mnie tutaj.

Po jakimś czasie do sali przybyła pozostała trójka chłopaków.

–Dobra ja się będę zbierać – Rose wstała z miejsca – w telewizji będzie taki jeden horror i od dawna chciałam go pooglądać – ucałowała chłopaków, pomachała Harremu i wyszła.

Około trzy godziny później poszła do swojego pokoju, bo była bardzo zmęczona. Położyła się na łóżku i z niecierpliwością czekała na chłopaków. Po kilku minutach usłyszała, że ktoś otwiera drzwi. Nie słyszała nic innego, to było do chłopaków niepodobne. Zawsze zachowywali się głośno, a teraz? Było już ciemno, spokojnie leżała w łóżku, ciarki przeszły jej po plecach, gdy przypomniała sobie sceny z filmu, a po chwili usłyszała głos.

–Wiem, że tam jesteś suko! Nie uciekniesz mi. –Dziewczyna przestraszyła się nie na żarty, złapała do ręki telefon i przypominając sobie o filmie „Uprowadzona” wczołgała się pod łóżko. Wybrała numer Louisa – Nie chowaj się! Raz mi się nie udało ciebie dopaść, ale wtedy miałaś ze sobą swojego kuzyna! Teraz jesteś sama, sama jak palec – dziewczynie serce biło jak szalone. Dwa sygnały, trzy… sześć.

–Co tam Rose? – usłyszała ciepły głos Louisa.

–Lou – wyszeptała – ktoś tu jest… On mi grozi! Chyba jest pijany.. Nie wiem.

–Wyłaź, i tak cię znajdę!

–Rose, co się dzieje?! Kto tam jest! – dziewczyna usłyszała szmery – Liam dzwoń na policję!

–Nie wiem, krzyczy, grozi mi.

–Kochanie nie rozłączaj się i się nie odzywaj. Jesteś dobrze schowana? – odpowiedziała mu krótkim tak – to dobrze. Bądź cicho, nie pozwól mu cię znaleźć, policja zaraz tam dotrze. Ja także zaraz będę.

Wszyscy zamilkli, tylko włamywacz przemieszczał się po wszystkich pokojach i ją wyzywał. Po kilku minutach wszedł do jej sypialni. Wstrzymała oddech. Bała się! Tak cholernie się bała! Myślała, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach, myliła się. Słyszała powolne kroki, skrzypienie otwieranej szafy i… dźwięk syren wozu policyjnego! Była uratowana. Mężczyzna zaczął przeklinać. Otworzył okno i wydostał się z pomieszczenia. Funkcjonariusze zaczęli go gonić. W pewnym momencie prawie go złapali. Zaczęli się szarpać, lecz on uderzył ich parę razy, wsiadł do swojego samochodu i z piskiem opon odjechał.

Rozalie ciągle leżała pod łóżkiem i kurczowo zaciskała pięści i powieki.

–Kochanie jesteś tam? Już jestem niedaleko, spokojnie.

–On.. chyba uciekł – po policzkach ciekły jej słone łzy.

Do pomieszczenia wszedł jeden z policjantów. Pomógł jej wyjść. Zapytał się o szczegóły, lecz ona milczała. Do domu wbiegł Louis. Nie zważając na nawoływania policjantów podbiegł do Rose i ją przytulił. Dziewczyna wtuliła się w jego tors i zaczęła jeszcze bardziej płakać. Wszystko ją przytłaczało. Wypadek, kolejna strata dziecka, a teraz jeszcze to. Ktoś chciał ją zabić, ale ona nie wiedziała dlaczego. Przecież zawsze była dla wszystkich miła. Nikomu nigdy nie zrobiła krzywdy.

–Cii – szepnął Lou i zaczął gładzić jej włosy – już wszystko dobrze, jestem przy tobie.

***

Niestety policjanci nie zidentyfikowali napastnika. Miał założoną kominiarkę. Jeden z nich prawie mu ja ściągnął, okazało się że mężczyzna był blondynem. Louis podejrzewał, że to ta sama osoba, która potrąciła Rose i Harrego. Chłopak domyślał się także, że owy blondyn spróbuje ponownie zaatakować jego dziewczynę, bał się o nią, bardzo się bał! Kochał ją i nie chciał żeby stała się jej krzywda.

Harry ze szpitala wyszedł już po kilku dniach. Diagnoza lekarzy potwierdziła się. Dla Harrego był to koniec tras koncertowych. Mógł śpiewać, ale nie wolno mu było się nadwyrężać. Chłopak przyjął to do świadomości, śpiewanie było tym co kochał, ale Rozalie była dla niego ważniejsza. Miał jej nie uratować i żyć ze świadomością, że popełnił największy błąd swojego życia? Nie, to nie było to.

Pewnego wieczoru cała piątka usiadła w salonie i postanowiła przedyskutować temat ich dalszej kariery. Nikt nie chciał dalej koncertować bez Harrego. Chłopak nalegał, ale oni nie chcieli. One Direction bez jednego z nich to nie byłoby to samo. Zayn miał dziecko, Liam żonę. Chcieli swoją całą uwagę przekazać najbliższym. Zdecydowali. Zespół się nie rozpadł, ale ograniczyli swoją działalność. Odwołali kolejną trasę koncertową. Zostawili tylko pojedyncze koncerty, w których udział mógłby brać Harry.  Mieli w planach ciągle nagrywać płyty, bo powoli chłopak z kręconymi włosami mógłby to robić. Już od jakiegoś czasu pracowali nad tekstami, nawet udało im się nagrać parę utworów.

Rozalie już od dawna organizowała spotkanie dla fanów. W końcu nadszedł ten dzień. Mimo tego, co niedawno się zdarzyło postanowiła do końca wziąć w tym udział. Razem z Leną siedziały za lustrem weneckim i obserwowały przebieg spotkania. Chłopcy siedzieli w przytulnym pomieszczaniu. Znajdowała się tam duża kanapa i kilka foteli. Magnetofon, z którego wydobywały się ciche dźwięki piosenek One Direction umilał wszystkim czas. W rogu pomieszczenia stało kilka dużych kartonów, w których znajdowały się drobne pamiątki dla osób, które miały tam przybyć. Do pomieszczenia fanki przychodziły pojedynczo lub w grupkach. Od jednej do pięciu osób. W zależności od ilości osób każdy miał inny czas. Co godzinę następowała dziesięciominutowa przerwa. 

Była już godzina osiemnasta piętnaście, chłopaki byli już bardzo zmęczeni. Spotykali się z fankami praktycznie od godziny dziewiątej. Około piętnastej mieli półgodzinną przerwę na obiad. Spotkanie dobiegało już końca. Zostało jeszcze dziesięć dziewczyn. Lena poszła do innego pomieszczenia nakarmić Olivkę, a Rose podeszła do chłopaków. Mieli teraz krótką przerwę. Napili się soku i zjedli po jednym batoniku. Dziewczyna przytuliła się do Louisa. On przyciągnął ją bliżej siebie i pocierał rękami jej plecy. Ross przymknęła powieki i napawała się wonią jego perfum. W końcu przerwa minęła, lecz oni nie zwracali na to uwagi. Przytulali się dalej. Do środka weszła kolejna dziewczyna. Przywitała się z czwórką przyjaciół, a jej wzrok padł na tulącą się parę.

–Mogłabyś od niego odejść? – powiedziała trochę chamsko.

Rose spojrzała na tą dziewczynę. Zaczęła się jej przyglądać, skądś ją kojarzyła, ale nie miała pojęcia skąd. Posłusznie wstała, lecz Lou złapał ją za rękę.

–To jest moja dziewczyna i nie będziesz się da niej tak odzywać!

–Suka nie dziewczyna, pamiętam jak…

Wtedy do Rose coś dotarło. To była ta sama dziewczyna, którą spotkała jak była u Niny. Wtedy… wtedy gdy się zgubiła. Poprosiła ją o telefon, chciała tylko po kogoś zadzwonić, a ona zmieszała ją z błotem i odeszła. Dziewczyna zacisnęła mocno pięści, a Lou patrzył na nią z nienawiścią. Jak mogła odzywać się tak do Rose?! Ciekawe jak ona by się czuła jakby ktoś nazwał ja suką. Tommo przytulił swoją dziewczyną i zaczął kierować się w stronę pomieszczenia w którym znajdowała się Lena.

–Nie mam zamiaru z nią rozmawiać – powiedział tylko i nawet na nią nie spojrzał.

Poszli do Leny, a ona spojrzała na nich ze zdziwieniem. Po chwili przybiegł tam Harry mówiąc, że wredna dziewczyna już sobie poszła.

***

Lena korzystając z tego, że jej córeczka śpi postanowiła poprzeglądać różne strony internetowe. Po pewnym czasie trafiła na pewien artykuł o Zaynie. Gdy była z nim i z Olivką na spacerze jakiś paparazzi zrobił im parę zdjęć.

Czy do Zayna pasuje rola ojca?

Wczoraj około godziny piętnastej można było dostrzec członka One Direction – Zayna Malika na spacerze ze swoja przyjaciółką i jej dzieckiem. Spacerowali po cichych ulicach Londynu prowadząc przyjemną pogawędkę (…) W pewnym momencie wziął na ręce małą dziewczynkę (prawdopodobnie trzymiesięczną) (…)

[Zdjęcia Zayna, Leny i dziecka]

Czy nie wyglądają razem słodko? Jak myślicie, Zayn będzie kiedyś wspaniałym ojcem?

Jest wspaniałym ojcem – pomyślała Lena i uśmiechnęła się do siebie. Rozmyślania przerwał jej płacz Liv.

Pewnego wieczoru młodą mamę odwiedziła jej najlepsza przyjaciółka. Zayn poszedł na spacer z dzieckiem, a one usiadły na kanapie i pogrążyły się w rozmowie. Czas umilały im piosenki lecące w radiu. W pewnym momencie usłyszały nuty „Barbie Girl”. Dziewczyny zaczęły gibać się na wszystkie strony i głośno śpiewać. Gdy piosenka się skończyła spojrzały na siebie i równo powiedziały:

–To zostanie między nami.

Kilka minut później Rose zbierała się do wyjścia, wcześniej podrzucił ją Liam, który ich odwiedził. Teraz musiała wracać pieszo. Postanowiła, że zadzwoni po Louisa, ale kawałek się przejdzie. Ucałowała przyjaciółkę i wyszła z domu. Od razu jej ciało omiótł podmuch zimnego wiatru. Wyciągnęła telefon i zadzwoniła po Lou. Mieli spotkać się w najbliższym parku. Dziewczyna schowała ręce do kieszeni swojego czerwonego płaszczyka i spokojnie szła chodnikiem. Gdy była już w parku zobaczyła ciemną postać zmierzającą w jej kierunku. Dostrzegła tylko kominiarkę na jego głowie. Ciarki przeszły jej po plecach, zaczęła uciekać a mężczyzna gonił ją z perfidnym uśmiechem.

–Teraz nikt Cię nie uratuje!

~*~*~*~*~

Hej, tutaj Rose i jej bolący brzuch -,- Jak podoba się rozdział? Pewnie będziecie uważać, że za dużo się w nim dzieje i wgl. ale ja już nie daję rady. Mam zaplanowany jeszcze jeden rozdział i coś trochę mam napisane, ale nie jest tego za dużo. Nie sądziłam,(kilka miesięcy temu) że kiedyś będę w takiej sytuacji.
No nic, nie będę się rozpisywać i prosić o komentarze, bo i tak to nie pomoże. Próbowałam i to nie raz.
Rose x