Rozdział XL

HISTORIA PEWNEJ PRZYJAŹNI <KLIK>
Komentujesz = wywołujesz uśmiech na mojej twarzy, a co za tym idzie? Kolejny rozdział! Bo Rose w dobrym humorze = nowy rozdział!

Oczami Leny

Siedziałam w swoim pokoju cała roztrzęsiona, w ręce trzymałam zdjęcie z USG. Zdjęcie mojego dziecka, któro rozwija się pod moim sercem. Zastanawiałam się co zrobię, czy mam mu o tym powiedzieć? Czy może zachować to dla siebie i wyjechać? Po kilku minutach rozmyślań wstałam z łóżka i podeszłam do szafki w celu dokładnego schowania dowodu mojej ciąży. Byłam pewna, że muszę porozmawiać z Rose. W tym celu zeszłam powoli do salonu, w którym unosił się zapach ciasteczek cynamonowych. Chłopaków nie było w domu, byli na podpisywaniu płyt, mieli wrócić za kilka godzin, więc byłam pewna, że nikt nie przeszkodzi nam w rozmowie.

– Hej Lena, jak się czujesz? – zapytała moja przyjaciółka podając mi talerzyk z ciastkami.

– Dobrze, chociaż wolałabym żeby w pewnej sprawie było inaczej niż jest – uśmiechnęłam się gorzko. 

– Nie załamuj się! Ja ci we wszystkim pomogę – złapała mnie za rękę – Zayn też, na pewno Ci pomoże, ale musisz mu najpierw o wszystkim powiedzieć!

– Ale ja nie wiem czy ja chce – Rozalie z politowaniem pokręciła głową – on ma przed sobą wielką karierę! Ja nie chce mi tego psuć, a dziecko? To nie będzie dla niego dobre!

– Co zamierzasz zrobić?

– Na pewno je wychowam – zastanawiałam się chwilę – delikatnie wypytam Zayna o te sprawy, zobaczę jego reakcję. Jak będzie dobra to mu powiem, a jeśli nie, to prawdopodobnie wyjadę i zerwę z chłopakami kontakt. A ty.. nie będziesz mogła im nic o mnie mówić – po policzkach pociekły mi łzy, Rose mnie przytuliła.

– Lena musisz mu powiedzieć! – szepnęła – to będzie jego dziecko.. powinien wiedzieć.

– Nie wiem, zastanowię się nad tym. 

Oczami Rose, 10 lutego

Nie wiem czy o tym wspominałam, ale razem z Leną na święta dostałyśmy od chłopków bilety na Hawaje! Taaak, następnego dnia miałyśmy wyjechać na dwutygodniowy odpoczynek. Chłopaki będą w tym czasie bardzo zajęci, wiedzieli o tym już wcześniej, dlatego tak dobrali datę.

Siedziałam z Louisem w jego pokoju, w domu byliśmy sami. Lena spotkała się z jakąś nową znajomą, a reszta zespołu porozjeżdżała się w różne strony świata. Niall i Harry na zakupy, Liam do Danielle, a Zayn miał spotkać się z Perrie. Raczej to nie miała być randka, miałam przynajmniej taką nadzieję. 

Wtuliłam się w tors mojego chłopaka i wdychałam boski zapach jego perfum. Zaczęłam szmyrgać go po plecach. Odchyliłam się lekko i popatrzyłam mu głęboko w uśmiechnięte oczy. Zbliżyłam usta do jego warg, a po chwili złączyliśmy się w pocałunku pełnym pożądania i miłości. Usiadłam na nim okrakiem, nie przerywałam pocałunku. W tamtej chwili byłam pewna, że przyda nam się zawartość jego piórnika.

***

Obudziłam się w objęciach mojego cudownego chłopaka. Leżał na boku i mi się przyglądał, powoli docierały do mnie wspomnienia ostatniej nocy, nasze ciała połączone w jedność.

– Cześć kochanie – szepnął – jak się spało?

– Cudownie – uśmiechnęłam się i ponownie w niego wtuliłam. 

Leżeliśmy tak jeszcze przez jakieś dziesięć minut w przyjemnej dla ucha ciszy. Rozkoszowaliśmy się swoją obecnością. Mieliśmy się rozstać na około dwa tygodnie, wiedziałam, że po takim czasie nasze ciała będą spragnione wzajemnego dotyku. Przyglądałam się twarzy mojego ukochanego, znałam każdy jej najmniejszy szczegół. Po chwili wstałam, założyłam koszulkę Louisa, cmoknęłam go w policzek i powiedziałam, że idę pod prysznic. On szeroko się uśmiechnął, szybko wstał z łóżka, założył bokserki. Stałam i przyglądałam mu się z pytającą miną, a on porwał mnie w ramiona. Pobiegliśmy (tak naprawdę to Louis biegł i mnie niósł) do łazienki. Przez całą drogę się śmiałam, może nie była ona długa, no ale… Chłopak postawił mnie na zimnych płytkach i zaczął nalewać wody do wanny. Uśmiechnął się do mnie, zamknął drzwi na klucz.

– Teraz nikt nam nie przeszkodzi – powiedział z cwanym uśmieszkiem. 

Zdjął moją (jego) koszulkę i swoje bokserki, po czym razem weszliśmy do ciepłej wody.

***

Nadszedł czas pożegnania, na lotnisko przywieźli nas Louis i Niall, reszta też chciała jechać, ale Paul im zabronił. Ostatnio fani rzucili się na naszych kochanych chłopaków i niestety Liamowi została podarta koszulka. I właśnie, dlatego z resztą pożegnałyśmy się w domu, a z nami przyjechała tylko ta dwójka, no i oczywiście trzech ochroniarzy. Od tamtej sytuacji chłopcy dostali lepszą ochronę. Wyściskałam Nialla i Louisa, tego drugiego odrobinę dłużej. No dobra, dużo dłużej. Pozostała dwójka się z nas naśmiewała, ale to tylko taki mały szczegół.

W chwili, gdy leciałyśmy około godziny postanowiłam powiadomić moją przyjaciółkę o pewnym fakcie.

– Lena, chciałabym ci coś powiedzieć. Jesteś moja najlepszą przyjaciółką, więc chce żebyś o tym wiedziała – Luśka popatrzyła na mnie wyczekująco – zrobiłam to z Louisem – powiedziałam i mogę przysiąc, że byłam cała czerwona. Mówienie o tych sprawach czasem było dla mnie strasznie niezręczne, a szczególnie z moją przyjaciółką, która jest w ciąży. W innych sytuacjach był to dla mnie normalny, zwykły temat. 

– Nie bałaś się? Po tym, co mnie spotkało? – zapytała z lekko kwaśną miną.

– Zabezpieczyliśmy się – szepnęłam.

– No tak… Dlaczego ja musiałam o tym zapomnieć – powiedziała a w jej oczach stanęły łzy.

– Lena, cii… będzie dobrze! Zobaczysz, będzie dobrze – przytuliłam ją.

– Przepraszam… Rose, cieszę się, że tobie się w życiu układa. Naprawdę się cieszę. 

Narracja w trzeciej osobie

Pierwszy dzień na malowniczych Hawajach minął dziewczynom na rozpakowywaniu swoich rzeczy i zwiedzaniu kurortu położonego tuż nad oceanem. Widok na wygasły wulkan i plaża, na której już wkrótce miały się opalać zachęcały do długiego odpoczynku. Zapowiadały się malownicze dwa tygodnie. Lena – zważając na swój stan, preferowała leżenie na przyjemnym piasku pod parasolem. Rozalie wygrzewała się na słońcu chcąc, chociaż trochę się opalić. Kąpiele w orzeźwiającej wodzie i ochlapywanie się nią to było to, co dziewczyny lubiły robić najbardziej. Nie przeszkadzali im nawet paparazzi robiący im zdjęcia. Sławna dziewczyna Louisa Tomlinsona a zarazem kuzynka Harrego Stylesa, ze swoją przyjaciółką na urlopie – każda gazeta chciałaby mieć taki temat. Brukowce nigdy nie zważają na to, że ktoś chce odpocząć. Na szczęście ochrona kurortu szybko zareagowała, a goście ponownie mogli rozkoszować się malowniczym terenem. Dzieci budowały zamki z piasku, gdzieniegdzie widać było zakochanych ludzi spacerujących brzegiem oceanu. Zachodzące słońce i melodyjny śmiech dzieci, chwila wytchnienia od codzienności.

Podczas piątego dnia wypoczynku Lena siedziała na różowym kocyku w białe serduszka i przyglądała się pewnemu dziecku. Była to około czteroletnia dziewczynka budująca zamek z piasku. Mimo uśmiechu na jej twarzy dziewczyna wiedziała, że coś jest nie tak. Już od kilku godzin dziecko było samo, nikt nie przyszedł po rudowłosą dziewczynkę. W pewnym momencie dwoje dzieci biegnących po plaży rozwaliło budowle małego dziecka. Dziewczynka zaczęła płakać – bardzo napracowała się nad swoim dziełem, a ono tak niespodziewanie zostało zniszczone. Przykładni rodzice przyszliby pocieszyć swoje maleństwo, ale tak się nie stało. Mijały minuty, na malutkich policzkach było coraz więcej łez. Lena nie wiedząc, co robić podeszła do dziecka i lekko objęła je ramieniem. Czy obudził się w niej instynkt macierzyński? Swoje dziecko nosiła jeszcze pod sercem, ale za kilka miesięcy miała trzymać je na rękach, opiekować się nim.

– Nie płacz – powiedziała tuląc dziewczynkę do swojej piersi – pomogę ci zbudować kolejny zamek. Dziewczynka uśmiechnęła się przez łzy i pokiwała głową.

Mniej więcej w tym samym czasie Rozalie szła powolnym krokiem w stronę plaży. Przed chwilą rozmawiała ze swoim chłopakiem, uśmiech nie schodził jej z twarzy. Mimo tego, że rozmowa była dość krótka, cieszyła się, że mogła usłyszeć jego głos. Bardzo za nim tęskniła, w tamtej chwili nie zastanawiała się, co będzie, gdy jej chłopak będzie musiał wyjechać w trasę koncertową, która miała rozpocząć się już za cztery miesiące. Wiedziała, że czeka ich jeszcze wiele minut, godzin, dni i tygodni spędzonych razem. Dochodząc do różowego kocyka w jej głowie kłębiły się czarne myśli. Nie wiedziała gdzie podziała się Lena, a co jeśli zasłabła i zabrano ja do szpitala? Uspokoiła się w chwili, gdy zobaczyła jej przyjaciółkę bawiącą się na piasku z małą rudowłosą dziewczynką. Podeszła do nich, przywitała się i pomogła budować nowy, piękny zamek.

Dni mijały, dzień powrotu coraz bardziej się zbliżał. Z jednej strony dziewczyny cieszyły się, że wrócą do przyjaciół, z drugiej żałowały, że ich cudowny urlop się kończy i muszą wrócić do szarej rzeczywistości. Lena bała się tego, że chłopcy domyślą się, że jest w ciąży. Bała się, bardzo się bała. Nie chciała zniszczyć kariery Zayna. Gdyby wiedziała, w jaki sposób skończy się ich noc, nigdy by do tego nie dopuściła. Trzymałaby się z daleka, mimo że zawsze o tym marzyła. Wierzyła w to, że marzenia się nie spełniają. Myliła się, marzenia się spełniają, ale trzeba im w tym pomóc.

Uśmiechnięte dziewczyny chodziły od straganu do straganu w celu zakupienia pamiątek, chciały wybrać coś dla siebie, jak i dla chłopaków, bez których nie znalazłyby się w tym miejscu. To im zawdzięczały cudowny odpoczynek na brzegu oceanu.

***

Z lotniska odebrał je Liam razem z trzema ochroniarzami, nikt nie chciał, aby sytuacja z przed około miesiąca się powtórzyła. Po krótkim wyściskaniu przepychali się przez tłum fanów. Chcieli jak najszybciej znaleźć się w samochodzie. Liam bardzo kochał swoich fanów, ale czasem chciał stać się nie rozpoznawalnym człowiekiem. Chciał iść spokojnie ulicą wśród tłumu ludzi, spokojnie, a nie z obawą, że ktoś zaraz się na niego rzuci. Chciał porozmawiać z fanami, ale nie zawsze było to możliwe – paparazzi – oni są wszędzie. Przez jakiś czas chłopcy z One Direction mieli trochę spokoju, lecz teraz na każdym kroku gonili ich „padlinożercy”. Zdarzały się dniu luzu, podczas których mogli iść spokojnie do sklepu, ale były też takie, w których każdy wiedział, że „Liam Payne kupił na kolacje bułki”.

Wielka radość opanował serce Rose, gdy dwa ciała się zetknęły. Żelazny uścisk Louisa i jego pocałunki były w tamtej chwili dla niej wszystkim. Chciała więcej i więcej. Gdyby nie pozostali mieszkańcy domu to z pewnością Louis zostałby pozbawiony ubrań. Lena widząc Zayna promiennie się uśmiechnęła, ale żeby wszystko wyglądało dość naturalnie najpierw podeszła przytulić Harrego. Tą dwójkę łączyła kiełkująca przyjaźń. Zawsze mogli na sobie polegać, mimo że nie spędzali ze sobą za wiele czasu.

Podczas wakacji dziewczyny obmyśliły szatański plan, dzięki niemu chciały dowiedzieć się jak Zayn zachowałby się w przypadku ujawnienia ciąży. Był wieczór każdy z domowników siedział w salonie przed telewizorem, w pewnym momencie Rozalie odciągnęła swojego chłopaka pod okno. Chciała żeby cała rozmowa była przeprowadzona przy chłopakach, mieli ją słyszeć – taki był plan.

– Louis kochanie – zaczęła, a Lena przyglądała się reakcji chłopaków, szczególnie jednego – bo ty wiesz, że ja dopiero zaczęłam brać te tabletki i one jeszcze nie działają – przerwała na chwilę, katem oka zauważyła, że reszta dokładnie im się przygląda – no i prezerwatywy też nie są w stu procentach skuteczne… – dla podkreślenia sytuacji spojrzała na swoje stopy jakby była zakłopotana. 

– Louis! Czy ty coś zmajstrowałeś? – wykrzyknął przestraszony Harry, Lena zaczęła obserwować tylko jednego chłopaka.

– Rose, czy ty jesteś w ciąży?! – zapytał blady Louis, oparł się o ścianę i mówił dalej – Trzeba zadzwonić do Paula! Odwołamy trasę koncertową, wszystkie konferencje, podpisywanie płyt! – Lou zaczął coraz bardziej się rozkręcać – Ja muszę być przy Tobie, nie chce cie teraz zostawiać – przytulił oniemiałą dziewczynę, co ja co, ale takiej reakcji się nie spodziewała – trzeba znaleźć najlepszego lekarza w mieście! Musisz być pod pachową opieką, nie, nie pachową - fachową! Zapomniałbym – walnął się ręką w czoło – trzeba powiadomić rodzinę! Mama na pewno będzie się cieszyć, bliźniaczki będą miały się z kim bawić. A co jeśli to też będą bliźniaki? – Rose chciała mu przerwać, ale chłopak nawijał dalej – Wiem! Ogłoszę to na twitterze. Fani na pewno będą się cieszyć.

– Lou, spokojnie, spokojnie! Ja tylko żartowałam, nie będziemy mieć dziecka, nie jestem w ciąży.

– No może to i lepiej? – powiedział po dłuższym milczeniu. 

– Ale z tym twitterem to żartowałeś prawda? – powiedziała uśmiechnięta Rose, przyglądała się twarzy swojego chłopaka z wielką uwagą. Na początku uśmiech, zaskoczenie, teraz przygnębienie? Czy on chciałby mieć już swojego potomka?

– Yyyy… Nie? – powiedział z wielkim uśmiechem, a Rozalie mierzyła go wzrokiem.

– No to lepiej uciekaj!

On zaczął biegać po całym salonie, a ona go goniła. Może i by uciekł, gdyby nie but Nialla leżący na podłodze, biedny chłopak się przewrócił. Zadowolona Rose usiadła na nim okrakiem i zaczęła się psychopatycznie śmiać. On spojrzał na nią przerażonymi oczami, a po chwili zaczął ją łaskotać. Tak role się odwróciły.

Lena siedząca z chłopakami przyglądała się ich uśmiechniętym twarzom.

– A wy chcielibyście mieć teraz dzieci? – zapytała niewinnie.

– Nie – troje z nich wyraził jasno swoją opinię, jeden się wahał i nie był to Zayn.

– A ja tak – powiedział Niall – dzieci są słodkie, tylko te kupy… Jakoś do mnie nie przemawiają.

– No, kupy to zło! – wykrzyknął Zayn.

– Ale wasze mamy też zmieniały wam pieluchy! I wyobraźcie sobie, że prawdopodobnie nosiliście tetrowe pieluchy, które one musiały prać ręcznie! Na pewno to nie było dla nich przyjemne.

– Skąd wiesz? Może moje kupy pachniały? – zapytał Harry, a Lenie opadły ręce.

Dziewczyna ciągle obserwowała reakcję Zayna, miał nieco przerażoną minę. W chwili, gdy Louis zaczął wymieniać czynności, jakie muszę wykonać, Lena doszła do wniosku, że nie wyjawi swojej tajemnicy. Jeśli Zayn zachowałby się tak jak chłopak jej przyjaciółki – zniszczyłaby im karierę. I nie tylko ojcu jej dziecka, całemu zespołowi. Zadając pytanie tliła się w niej maleńka iskierka nadziei, liczyła no to, że Zayn będzie chciał mieć dziecko. Ale tak naprawdę żaden młody mężczyzna w popularnym zespole nie chce mieć jeszcze potomka. Na takie sprawy czas przychodzi później. Dziewczyna ze smutną miną poszła do swojego pokoju. Usiadła na łóżku, a z torebki wyciągnęła małą karteczkę z datą kolejnej wizyty u lekarza, w głębi serce liczyła, że pójdzie tam razem z Zaynem, ale teraz mogła o tym tylko pomarzyć, podjęła decyzję. Gdy jej ciąża będzie stawała się coraz bardziej widoczna to wyjedzie. Wyprowadzi się od chłopaków i zamieszka w wynajętym mieszkaniu.

Urodziny Rose

 Od samego rana trwały przygotowania do niespodzianki. Nie miała być to żadna wielka impreza, ale małe przyjęcie w gronie domowników. Rozalie wiedziała o jej przyjęciu, ale nie wiedziała o głównej atrakcji. Myśląc o Lenie postanowiła, że będzie to spotkanie bezalkoholowe. Wysłała Louisa do sklepu po kilka szampanów dla dzieci. Chciała uniknąć niezręcznych pytań skierowanych w stronę jej najlepszej przyjaciółki. Około godziny dwunastej Harry przyniósł tort w kształcie serca. Dwadzieścia świeczek po chwili zostało zdmuchnięte, a życzenie pomyślane. Rozalie dostąpiła tego zaszczytu i każdemu ukroiła kawałek tortu.

– To za dwie godziny będziemy siedzieć przed telewizorem i oglądać mecz?

Mimo że dziewczyna nie okazywała tego za często, była wielką fankę siatkówki. Pamiętała jak zawsze z tatą siedziała przed telewizorem i dopingowała reprezentację Polski. Niestety nigdy nie udało jej się zdobyć biletów na mecz reprezentacji. Zostawały wyprzedane w ciągu kilku minut, a biedna dziewczyna o meczu dowiadywała się za późno. Tak było też i tym razem. W dniu jej urodzin na Londyńskiej hali miał zostać rozegrany mecz między Polską a Rosją. Mimo, że Rosjanie byli przeciwnikami na wysokim poziome, dziewczyna wierzyła w zwycięstwo drużyny, której kibicowała. Zawsze w nich wierzyła, nawet wtedy kiedy mieli niezbyt dobrą kondycję. Siatkówka była jej życiem. Wypili szampana, zjedli tort i przyszedł czas na prezenty, ale nie to się liczyło. Ostatni podszedł do niej Louis z kopertą w dłoni. Dziewczyna zastanawiała się, co może być w środku. Delikatnie wyciągnęła zawartość, a po jej policzkach pociekły łzy szczęścia. Z wielkim piskiem radości rzuciła się na szyję swojemu chłopakowi. W kopercie znajdowały się bilety na dzisiejszy mecz! To było spełnienie jej marzeń. Wielka radość rozpierała jej dwudziestoletnie serce.

– Jedziemy wszyscy! – krzyknęła i przytuliła każdego po kolei – Louis jak udało ci się je zdobyć?

– Ma się swoje sposoby – uśmiechnął się szeroko i ją przytulił. 

Poszli się przebrać a po chwili siedzieli już w samochodzie. Rozalie nie mogła usiedzieć w miejscu, w końcu mogła zobaczyć swoich idoli na żywo. To był jej pierwszy mecz reprezentacji Polski. Takiej sytuacji nigdy się nie zapomni. Około czternastej siedzieli na trybunach przyodziani w biało-czerwone barwy. Rose razem ze swoim chłopakiem ubrała czerwone rurki i białą koszulkę na krótki rękaw, kupili także różne ozdoby. I tak w siódemkę siedzieli w bardzo dobrych miejscach. Już czuli tą sensację „One Direction kibicuje Polsce na meczu siatkówki”, nie przejmowali się tym, chcieli spędzić miło czas. Spotkanie się rozpoczęło, hymny zostały odśpiewane i zaczęła się zacięta gra. Były wzloty i upadki, ale w ostateczności Polska wygrała trzy do jednego. Zawodnikiem meczu został Bartosz Kurek – zawodnik, którego najbardziej ubóstwiała Rozalie. Dostał do ręki mikrofon i zaczął mówić.

– Dzisiaj jest niesamowity dzień, nasza drużyna wygrała cudowny mecz, ale nie o tym w tej chwili chciałbym mówić. Dzisiaj dwadzieścia lat kończy nasza wielka fanka! Rozalie chciałbym złożyć ci najserdeczniejsze życzenia – po policzkach solenizantki pociekły łzy – za chwilę się spotkamy, to zrobię to twarzą w twarz – po tych słowach cała reprezentacja Polski zaczęła śpiewać „Sto lat” a publiczność się dołączyła. Rose przytuliła Louisa ciągle szepcząc jedno słowo: dziękuję. To były z pewnością najlepsze urodziny w jej życiu. 

Około pół godziny później stała w objęciach siatkarzy, na piłce dostała autografy z dedykacją. Dostała także zaproszenie na kolację z paroma zawodnikami, którzy mieli wieczorem wolny czas. Do domu wróciła cała podekscytowana. Spędziła miłe popołudnie z przyjaciółmi, ale czekała ją jeszcze kolacja, na która miał pójść z Louisem. Ubrała sukienkę, którą dostała na święta i razem ze swoim chłopakiem pojechała pod odpowiednią restaurację. Trzymając się za ręce podeszli do odpowiedniego stolika, przywitali się z już czekającymi siatkarzami i zajęli swoje miejsca. Spotkanie minęło im bardzo przyjemnie na wesołych pogawędkach.

Do domu wrócili około godziny dwudziestej drugiej. Położyli się w pokoju Rose i rozmawiali o dzisiejszym dniu. Louis widział w oczach swojej dziewczyny wielkie szczęście, chciał wiedzieć je codziennie. Zasnęli wtuleni w siebie po dniu pełnym wrażeń. A piłka? Piłka został położona w honorowym miejscu pokoju, a już wkrótce na ścianie miało zawisnąć wielkie zdjęcie przedstawiające szczęśliwą dziewczynę w otoczeniu przystojnych mężczyzn.

To był dzień pełny wrażeń, Rozalie z pewnością nie spodziewała się takiego obrotu. Miała oglądać mecz siatkówki leżąc na kanapie, a nie siedząc na widowni. Dzięki jej chłopakowi spełniło się jedno z jej marzeń.

Zachęcam do zadawania pytań na asku! <klik>

POD ROZDZIAŁEM PROSZĘ O KOMENTARZE DOTYCZĄCE TYLKO OPINII O NICH. INNE BĘDĘ USUWANE!

Witajcie :) Dzisiaj będzie krótko, bo nie miałam czasu, żeby przeczytać rozdział przed opublikowaniem i kompletnie nie wiem co w nim będzie. Mam nadzieję, że wam się podoba i liczę na szczere komentarze! :) Ogólnie liczę na komentarze, będzie miło jak zostawicie po sobie ślad :))
Na razie rozdziały będą dodawana tak jak teraz co tydzień, mam ich jeszcze dziewięć, więc nie jest źle. Chociaż kiedyś miałam ponad dwadzieścia...
No dobra już kończę bo chce mi się spać (jest u mnie czwartek i jest już późno..)
Buziaki i do następnego!
Rose :)