Rozdział XXXIII

Zostałyśmy nominowane do 1D Awards w kategorii Najlepsze Autorki!

PROSZĘ O ODDAWANIE NA NAS GŁOSÓW! :) I Z GÓRY SERDECZNIE DZIĘKUJĘ, BĘDZIEMY BARDZO WDZIĘCZNE! :) <KLIK> :) Klikajcie ile się da! :D

NIESPODZIANKA <KLIK>

Komentujesz = wywołujesz uśmiech na mojej twarzy, a co za tym idzie? Kolejny rozdział! Bo Rose w dobrym humorze = nowy rozdział!

Oczami Leny

            Był dzisiaj bardzo słoneczny i upalny dzień, opalaliśmy się na leżakach, a niektórzy z nas ochładzali się w basenie. Co do "pocałunku" z Zaynem, udawaliśmy, że nic się nie stało. No może nie udawaliśmy, ale nie wracaliśmy do tego. 

            –Ja chce zagrać w piłkę – zaczął jęczeć Louis – niech ktoś ze mną zagra!

            –Ja chce! Ja chce! – krzyknął Niall i pobiegło do garażu, wrócił z ich ulubiona piłeczką i zaczął z Louisem grać.

            Liam opalał się na leżaku obok mnie, po chwili zadzwonił mu telefon. Pobiegł po niego i jak się okazało dzwoniła Danielle. Zaczął z nią rozmawiać i chodzić wokół basenu (w którym pływała Rose i Harry). Louis podał piłkę do Nialla, a Horanek kopnął ją w nie tą stronę, co trzeba i trafiła ona w czoło Liama. Biedny chłopak zachwiał się, telefon wypadł mu z ręki i z wielkim pluskiem wpadł do wody, a za nim jego właściciel (z wielkim krzykiem) super Liam-bez miotły w ręce [Sytuacja pod namiotami <od Autorek>]. Harry z Rose pomogli wydostać się Liamowi z basenu, a reszta razem ze mną pokładała się ze śmiechu.

***

            –Liam! Liam, jesteś tu?! – usłyszałam krzyki dochodzące z oddali.

            –Jestem tutaj! – krzyknął nawoływany, który był owinięty w ręcznik.

            –Dzięki Bogu! Dlaczego nie zadzwoniłeś! – zaczęła go opieprzać – martwiłam się! Usłyszałam twój krzyk i odgłos czegoś wpadającego do wody – rzuciła mi się na szyję – takie wiesz plum, plum!

            Zaczęliśmy się śmiać, a Liaś spalił buraczka. Danielle go wyprzytulała, wycałowała, wzięła za rękę i zaciągnęła do domu.

***

            –Co powiecie na przejażdżkę rowerową? – zapytał Zayn po godzinie od przyjścia Danielle.

            –Dobry pomysł! – krzyknął uradowany Niall – ale jest jeden problem… my nie mamy rowerów…

            –Ej no! – zawył Louis – możemy wypożyczyć rowery!

            No i w taki właśnie sposób pojechaliśmy do wypożyczalni rowerów, i teraz był problem, bo mimo moich protestów, co do jazdy musiałam z nimi iść! A mi się tak nie chciało. Danielle z Liamem zostali, a mi nie pozwolili!

            –Ale ja nie umiem jeździć! – krzyczałam – ja nie umiem! Rose..

            –Oj Lena nie marudź – mruknęła dziewczyna, i to ma być przyjaźń? – umiesz jeździć, tylko Ci się nie chce! Dasz radę..

            –Jak tak bardzo nie chcesz, to mogę ciebie wziąć na bagażnik! – powiedział Zayn

            –Juhu! – krzyknęłam i wskoczyłam mu na plecy, a reszta zaczęła się śmiać. – Ja naprawdę nie umiem jeździć.

            I w taki właśnie sposób Zayn uratował mnie przed niewygodnym siodełkiem, a skazał na niewygodny bagażnik, ale na szczęście wszechwiedzący Harry znalazł w bagażniku kocyk! I miałam miękkie siedzenie.

            Jeździliśmy po cichych uliczkach (ja oczywiście przytulałam się do Zayna, z czego byłam bardzo, ale to bardzo zadowolona) aż w końcu dotarliśmy do jeziorka mijając przecudne łąki pełne kolorowych kwiatów. Postawiliśmy na boku rowery i położyliśmy się na miękkiej trawie. Było bardzo przyjemnie, słońce ogrzewało nasze twarze. Gawędziliśmy o różnych nieistotnych rzeczach i obserwowaliśmy białe obłoki wolno poruszające się w górze. Zayn wstał z trawy (i jak się domyślam) poszedł w kierunku jeziora. Po chwili usłyszeliśmy plusk, podparłam się na łokciach i popatrzyłam w kierunku wody. Nie widziałam tam chłopaka. Czy ona wpadł do wody!? Poderwałam się z miejsca i popędziłam w stronę jeziora, wiedziałam że on nie umie pływać. Nie myśląc o niczym wskoczyłam do wody i nie wiedziałam co robić. Zaczęłam się rozglądać, nagle coś złapało mnie za łydkę i pociągnęło do wody. Nabrałam do płuc trochę powietrza i zanurzyłam się w chłodnawej cieczy. Chciałam wypłynąć na powierzchnię, ale coś mi to utrudniało. Machałam rękami na wszystkie strony, uderzyłam coś. Po chwili poczułam czyjeś wargi na swoich ustach. Ten ktoś to był zapewne Zayn, nie wiem jak to się stało, ale lekko otworzyłam usta, a on „dał” mi trochę swojego powietrza. Złapał mnie za rękę (ciągle byliśmy pod wodą) i pociągną mnie w nieznanym kierunku. Wszystko działo się błyskawicznie. Wynurzyliśmy się wśród krzaków, zaczęłam się rozglądać, ale nie widziałam naszych przyjaciół, słyszałam tylko ich głośne krzyki.

            –Zayn co ty wyprawiasz? – szepnęłam i uderzyłam go w ramię – oni się tam martwią!

            –No to chodź im się pokażemy. Ale inną drogą.

            Wyszliśmy z wody i przeszliśmy kawałek po trawie, Zayn objął mnie ramieniem. Uśmiechnęłam się, a po chwili zobaczyłam resztę naszej załogi  w wodzie po pas.

            –Ej! Tu jesteśmy – krzyknęłam i zaczęłam się śmiać, a Zayn do mnie dołączył.

            Reszta miała przezabawne miny, wyszli z wody szczęśliwi a zarazem wściekli. I w taki oto sposób wróciliśmy do wypożyczalni cali mokrzy odprowadzani zdziwionymi spojrzeniami przechodniów.

–Ty mnie wiozłeś, więc ja pójdę oddać rower – więc poszłam, ale w pewnym momencie się zatrzymałam, bo musiałam powiedzieć coś Rose.

–Ałaaaaa! – przerażona się odwróciłam i zauważyłam, że Zayn szedł za mną i uderzył się w swoje klejnociki.

–Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Zayn nic ci nie jest?

–Nie nic, tylko trochę mnie boli i – zaczął podnosić głos – i przez ciebie nie będę miał dzieci!

***

W domu usiedliśmy przy kominku rozkoszując się ciepłem, które się z niego wydobywało. Nasz tatuś Liam i mamusia Danielle zrobili nam kakao i owinięci w koce siedzieliśmy i przypatrywaliśmy się pomarańczowo-czerwonym płomieniom. 

–Nie pytałam się jak tam w Polsce było – powiedziała Rose opierając się o ramię Louisa, który korzystając z okazji objął ją w talii i jeszcze bardziej do siebie przyciągnął.

–A dobrze, mama znalazła nową pracę, twój tato ciągle zabiegany nie ma go w domu. Mówił, że zrobi sobie trochę wolnego i ciebie odwiedzi – uśmiechnęłam się – odwiedziłam Kubę. Porozmawialiśmy trochę, poszliśmy do kina – popatrzyłam na Zayna, chciałam wiedzieć czy jest może troszeczkę zazdrosny, miał smutną minkę. To chyba dobrze prawda? – i nie wiecie co mi powiedział! Jego rodzice zaadoptowali siedmioletnią Maję.

–To bardzo fajnie.

–Tak, ale to nie wszystko. Kuba zaczął spotykać się z Natalią! Dziewczyną z naszej klasy.

I w tym właśnie momencie minka Malika się rozpromieniła. Uśmiechnął się szeroko i pogładził palcem moją dłoń. Spojrzałam na niego zaskoczona, a on tylko się uśmiechnął. Nikt inny nie zauważył jego gestu. Pochyliłam się nad jego uchem i szepnęłam:

–Tak naprawdę to ja umiem jeździć, ale mi się nie chciało.

***

Był wieczór, siedziałam sama w salonie. Reszta załatwiała swoje sprawy, chłopcy siedzieli jeszcze w studio, a Rose poszła na zakupy, bo zaczęło brakować jedzenia. Miałam doła, i to wielkiego doła. Przygnębiające myśli plątały mi się po głowie i nie chciały odejść. Zastanawiałam się, gdzie teraz jest Filipek, czy jest w niebie z Bogiem? A co jeśli niebo nie istnieje? Co jeśli po śmierci jest nicość? Pustka? Co jeżeli dusze błąkają się po ziemi i nie mogą zaznać spokoju? A jeśli po śmierci się rozpływamy? Boję się śmierci… Chciałabym wiedzieć co się stanie po niej. Wierzę w Boga, ale czasem mam chwile zwątpienia. Czy przez to mogę nie zaznać spokoju wiecznego?

Byłam tak zamyślona, że nie zauważyłam, że Rose wróciła i usiadła obok mnie na kanapie. Objęła mnie ramieniem i zaczęła nucić tylko jej znaną melodię.

–Lena co się dzieje? – zapytała – Kiedyś wpatrywałaś się w słoneczniki na obrazie, a dzisiaj siedzisz przygnębiona..

Mam jej powiedzieć o moim incydencie z Zaynem? Przecież nic się nie stało, to był jednorazowy przypadek. Nie wracaliśmy do tego. A jak powiem Rose, to może będzie miała jakąś nadzieję, że coś między nami zaiskrzy? Może i straciła pamięć, ale opowiedziałam jej o mojej sytuacji. Nie chciałam żeby między nami wystąpiły tajemnice.

–Więc o tym pamiętasz? – ona przytaknęła – Bo wtedy poprosiłam Zayna, żeby przyniósł mi wodę, no i nie chciał mi jej oddać – uśmiechnęłam się – chciał żebym dała mu buziaka, nastawił policzek, a gdy miałam dotknąć ustami jego skóry, to on przekręcił głowę i nasze wargi się spotkały, chwilę się na siebie popatrzyliśmy i on się uśmiechnął i wyszedł.

Rose się uśmiechnęła, wiedziałam że tak będzie. Przytuliła mnie i powiedziała, żebym zaczęła działać. A co jeśli ja nie chce działać? No może chce, ale boję się konsekwencji. Wole być jego przyjaciółką przez całe życie, niż być jego dziewczyną przez rok. On zasługuje na kogoś lepszego ode mnie. Ja jestem tylko nijaką Leną z Gdańska. Rose to coś innego, ona w rodzinie ma znane osoby, Harry, Nina, nawet jej tato. Z Louisem dogaduje się wspaniale, mimo jej wypadku między nimi jest prawie tak jak dawniej. Przewiduje im piękną przyszłość z gromadką dzieci. Rose urodziła się w Londynie, jej rodzice są z różnych zakątków świata. A ja? Zwykła dziewczyna z Polski kochająca rysować. Dziewczyna, która może się zatopić w swojej pasji i nie zorientować się że z godziny piętnastej zrobiła się osiemnasta.

***

Oczami Rose

Dni mijały, a ja postanowiłam napisać do mojej ukochanej kuzynki! Dawno z nią rozmawiałam, jakoś nie było czasu. Ciekawe czy będzie miała gdzieś teraz kilka dni wolnego. Chciałabym się z nią spotkać, powspominać stare dobre czasy, poszaleć na zakupach. Zawsze, gdy się spotykałyśmy musiałyśmy odstawić jakże miłą scenkę.

Postanowiłam, że najpierw pójdę do fryzjera i powrócę do swojego dawnego koloru. Mimo że lubię czerwony, jakoś na włosach przez długi czas mi to nie pasuje. Bardzo lubię swój naturalny kolor i w najbliższym czasie nie będę tego zmieniać, chyba że Nina do szamponu doda mi zieloną farbę, to będzie inna sprawa. Kiedyś gdy byłam u niej na wakacjach wykręciła mi taki numer. Do szamponu dodała mi niebieską farbę do włosów, umyłam włosy, patrzę się w lusterko a tam nie ma mojego kolorku. Byłam na nią tak wściekła, że schowałam jej ulubione płatki w szafce z środkami czystości. Biedna Nina nie mogła ich nigdzie znaleźć, a ja umówiłam się z ciocią i wujkiem, że nie kupią jej nowej paczki. Przez jakiś czas chodziła przygnębiona, więc zlitowałam się nad nią i pokazałam kryjówkę. Ona szczęśliwa pochłonęła wszystkie płatki, a na następny dzień była strasznie chora. Ciągle wymiotowała, bo przecież nie ma to jak zjeść płatki, które przeleżały kilka dni tam gdzie nie powinny.

***

Do domu wróciłam około godziny dwunastej. Bilet zarezerwowałam, Nina miała mnie odebrać razem ze swoim chłopakiem Ianem. [Tak tylko chciałam powiedzieć, że wiem, że oni już nie są razem, ale dla mnie są cudowną parą i w tym opowiadaniu będą ze sobą <od Autorek>] Pobiegłam do swojego pokoju spakować rzeczy. Nic nikomu nie powiedziałam, bo prawdę mówiąc zapomniałam. Jakoś o tym nie pomyślałam, to był impuls. A jaka Nina była wściekła gdy ją obudziłam telefonem. Ona to lubi sobie pospać i nie cierpi, gdy ktoś jej przerywa. Na szczęście, gdy dowiedziała się że przyjadę była bardzo szczęśliwa. Wspominałam już, że dawno się widziałyśmy?

Gdy się spakowałam (podręczna walizka wystarczyła) powoli żeby się nie przewrócić zeszłam na dół, i dalej jak to ja zapomniałam powiedzieć reszcie, że wyjeżdżam, przypomniałam sobie już na podwórku. Miałam się wrócić, ale ktoś złapał mnie za rękę, miał bardzo przyjemną dłoń. Odwróciłam się i napotkałam zmartwione niebieskie tęczówki Louisa. Co on mógł pomyśleć widząc mnie w podręcznym bagażem, w moim naturalnym kolorze włosów? Ucieka ode mnie! A co innego?

–Rose, co ty robisz? Jedziesz do taty? Dlaczego nic nie powiedziałaś? – pytał zmartwimy.

–Miałam się wrócić powiedzieć – uśmiechnęłam się – bo wcześniej to zapomniałam. A jadę do mojej kuzynki Niny, strasznie się za nią stęskniłam i postanowiłam, że się spotkamy, a że ona się zgodziła, to nie widziałam żadnych przeciwwskazań.

–Już myślałem, ze chcesz od nas uciec! Odwiozę Cię na lotnisko – uśmiechnął się – idziesz się pożegnać z resztą?

–Wyściskasz ich jak wrócisz, a podwózka mile widziana! Nie zdążę się ze wszystkimi pożegnać, bo jak się do mnie dobiorą to się na samolot spóźnię.

Po około godzinie byliśmy na lotnisku, były straszne korki, ale daliśmy radę. Pożegnałam się z Lou, wyściskałam go, pocałowałam w policzek. Nie chciał mnie puścić, ale jakoś udało mi się uświadomić go że niedługo wrócę, moja kuzynka ma przecież także swoje życie, nie mogę jej siedzieć na głowie. Wiem, że nie miałaby nic przeciwko, ale nie chce jej sprawiać kłopotu. 

–Ale wrócisz do mnie?

W tym momencie chciałam wszystko rzucić i uciec z nim na koniec świata. Mogłam tak stać i wpatrywać się w jego tęczówki wieczność. Zrobiło mi się cieplej na sercu słysząc jego słowa.  Mimo, że nie pamiętałam chwil spędzonych z nim, chciałam czuć jego obecność. Codziennie ciało domagało się jego uwagi, jego dotyku. Niestety uciec nie możemy, ale mogę zapewnić mu to że wrócę.

–Oczywiście, że do ciebie wrócę! Jak bym mogła nie wrócić? – zapytałam i się uśmiechnęłam. A może dać mu coś, co może mu o mnie przypomnieć, coś co bardzo kocham? Moje ręce powędrowały na łańcuszek zawieszony na mojej szyi, ten w którym znajduje się zdjęcie moje z rodzicami, jeszcze przed chorobą mamy. Odkąd go dostałam, próbuje się z nim nie rozstawać, ściągam go tylko w wyjątkowych sytuacjach. Ściągnęłam go z szyi i podarowałam chłopakowi – a to na dowód tego, że nie kłamię, chcę żebyś go miał ze sobą. Wiem, ze nie jest męski, bo jak męski może być łańcuszek z sercem, ale on jest dla mnie bardzo ważny, tak jak ty.

Chłopak się uśmiechnął i mocno mnie przytulił, mimo mojego zdziwionego spojrzenia poprosił o zapięcie wisiorka na szyi, zdania nie zmienił. Powiedział, że serce powinno być razem z innym sercem. Uśmiechnęłam się, jeszcze raz go przytuliłam i udałam się w stronę bramek.

Po kilkudziesięciu minutach siedziałam w samolocie i czekałam na start. Przyglądałam się ludziom szukającym wolne miejsca, wszyscy zabiegani, jedni z dziećmi, drudzy samotni. Postanowiłam, że się prześpię, bo w ciągu ostatnich dni się nie wysypiałam. Wyciągnęłam z torby mój różowy kocyk oraz pluszaka – kudłatego pieska, <klik> usiadłam na fotelu, zapięłam pasy, przykryłam się kocykiem, przytuliłam misia i zamknęłam oczy

***

Obudziłam się gdy samolot prawie był na ziemi. Pasy miałam ciągle zapięte, wiec pewnie dlatego nikt mnie nie obudził. Złożyłam koc i czekałam aż maszyna wyląduje. Po kilku minutach to właśnie się stało, ludzie zaczęli się przepychać w stronę wyjścia. I jak ja sama miałam zdjąć walizkę i jeszcze się dopchać do wyjścia? Postanowiłam, że poczekam, aż ludzie się choć trochę rozejdą. Po około pięciu minutach dałam radę wyjść. Złapałam torbę do ręki i wyszłam z samolotu. Przeszłam przez odpowiednie drzwi, czekała mnie już tylko odprawa paszportowa. Wyjęłam wszystkie dokumenty i stanęłam w kolejce, która ciągnęła się niemiłosiernie. Gdy nadeszła moja kolej pokazałam dokumenty, wszystko było okej, więc bez problemów poszłam dalej. Znalazłam się na wielkiej hali pełnej ludzi. Zaczęłam rozglądać się za Niną i jej chłopakiem, nie mogłam ich dostrzec, rozglądałam się, aż trafiłam wzrokiem na grupkę chłopaków którzy się we mnie wpatrywali. Chyba we mnie, tak mi się przynajmniej wydawało. Po ich prawej stronie stała Nina! Udało mi się ją znaleźć, machała mi, więc jej odmachałam. Jeden z chłopaków się zaczerwienił. Chyba pomyślał, że to do niego. Uśmiechnęłam się i pobiegłam w stronę mojej kuzynki. Chłopcy stali z otwartymi ustami, a ja nic sobie z tego nie robiąc rzuciłam się na szyję Niny. Wyściskałyśmy się, a następnie przywitałam się z jej chłopakiem. Popatrzyłam na oniemiałych chłopaków i zaczęłam się śmiać, moi towarzysze nie wiedzieli o co chodzi, ale się tym nie przejmowałam. Ian wziął moją walizkę i udaliśmy się w stronę wyjścia. Chwilę później obok nas pojawił się tłum ludzi, którzy chcieli zdjęcia lub autografy, jednym słowem mówiąc — fani. Zatrzymaliśmy się na chwilę, a obok nas pojawił się ochroniarz, który dopilnował porządku.

***

W domu byliśmy dwie godziny później, urocza parka pokazała mi pokój. Od razu położyłam torbę na podłodze i postanowiłam, że się odświeżę. Wyciągnęłam czyste ubrania i skierowałam się w stronę wcześniej pokazanej łazienki. Po dziesięciu minutach kierowałam się w stronę salonu. Na kanapie siedzieli Ian z Niną, słodko razem wyglądali, tacy wtuleni w siebie.

–Ej ja też chce! – powiedziałam i skoczyłam na nich.

Zaczęliśmy się śmiać, złapałam w rękę poduszkę i zaczęłam ich bić, i tak zaczęła się wojna która trwała przez kilkanaście minut.

–Zjadłabym coś – powiedziałam po skończeniu naszej zabawy – Nina masz może płatki?

–Jasne, i nie są w szafce ze środkami czystości – uśmiechnęłam się na samo wspomnienie.

Pobiegłam do kuchni kilka razy potykając się o biały puchaty dywan, a oni ze mnie się śmiali, ale w tym momencie się nie przejmowałam. Byłam taka głodna.. Wtargnęłam do pomieszczenia i zaczęłam przeszukiwać półki, otwierając drugą z rzędu natrafiłam na różne rodzaje płatków śniadaniowych. Wsypałam czekoladowe kulki do dużej miski. Otworzyłam lodówkę i wyciągnęłam butelkę z mlekiem. Nalałam je do szklanki i włożyłam do mikrofalówki, może nie było to zdrowe, ale szybko się grzeje, a mi nie chce się stać pół godziny przy kuchence. Po około minucie wyciągnęłam szklankę i cieplutkie mleczko przelałam do miski z płatkami. Otworzyłam pierwszą lepszą szufladę i (dzięki mojemu szczęściu) trafiłam na łyżkę. Wzięłam ja do ręki i poszłam do salonu jeść. Usiadłam przy stole i zanurzyłam łyżkę w misce, aby po chwili powędrowała do moich ust. Nina wstała i poszła do kuchni, a Ian się do mnie uśmiechał. Po chwili wróciła z wściekłym wyrazem twarzy. Oparła dłonie na stole i popatrzyła mi w oczy.

–Zjadłaś mi wszystkie płatki – krzyknęła z wyrzutem przy okazji mnie opluwając.

–Serio? – powiedziałam z pełnymi ustami.

–Serio, serio! – Ian pokładał się ze śmiechu, a jego dziewczyna kontynuowała  - Dlaczego moje? Moje! Moje czekoladowe kulki! A nie cynamonowe gwiazdki Iana?

–Nie tylko ty kochasz czekoladowe kulki! Wszyscy je kochają! Ja też! – powiedziałam już po przełknięciu jedzenia – bez obrazy Ian, ale cynamonowe gwiazdki są słabe – chłopak obdarzył mnie groźnym spojrzeniem, a Nina parsknęła śmiechem – dobra kupię Ci te płatki, na mój własny koszt! Jedźmy do sklepu!

***

Pojechaliśmy do galerii handlowej, udaliśmy się na odpowiednie piętro i zaczęłam zastanawiać się w którym miejscu jest sklep spożywczy z tymi magicznymi płatkami.

–Dobra to gdzie jest ten sklep? – zapytałam z bardzo poważną miną

–Rose, ja się na ciebie nie gniewam, kupię sama sobie płatki i przy okazji zrobię większe zakupy – uśmiechnęła się moja kuzynka – jeśli chcesz to możesz pochodzić po sklepach, może jakieś ubrania sobie kupisz lub coś…

–Dzięki ci mamo! – krzyknęłam i pobiegłam w stronę najbliższego sklepu z odzieżą. Z oddali słyszałam tylko wesoły śmiech Niny i Iana.

Chodziłam już po sklepach od pół godziny, a oni nie dawali znaku życia, jak długo można robić zwykłe zakupy? Wiem, że można długo, ale oni mają tylko dwie osoby, no dobrze, może jestem jeszcze żarłok-ja, ale to taki tyci-tyci szczegół. Kupiłam sobie kilka rzeczy, ale z braku pomysłów na inne zajęcie przeglądałam ciągle wieszaki z ubraniami. Byłam właśnie przy sukience w paski, która na pewno spodobałaby się Louisowi, gdy ktoś trącił mnie lekko w ramię. Podniosłam głowę i dostrzegłam przystojnego mężczyznę powyżej dwudziestki. Stał i się we mnie wpatrywał. Na głowie miał czapkę z daszkiem, a na nosie czarne okulary (zasłaniające oczy), które po chwili ściągnął. Zatopiłam się w jego brązowych tęczówkach, i nagle mnie olśniło!

–Alexander? – zapytałam z niedowierzaniem.

–Rose?

Już wiedziałam, że to jest on. Rzuciłam mu się na szyję z taką siłą, że cofnął się o dwa kroki. Trwaliśmy w uścisku i błogiej ciszy (nie licząc oczywiście przechodniów i muzyki płynącej z głośników) przez kilka minut. Odsunęłam się od niego lekko i spojrzałam mu w oczy przepełnione iskierkami szczęścia.

–Rozalie! Co ty tu robisz? – zapytał z szerokim uśmiechem.

–Co ja tu robię? Co ty tutaj robisz! – powiedziałam i zaczęłam się śmiać – Nieważne, będzie jeszcze czas żeby o tym porozmawiać. Tęskniłam. – powiedziałam i wtuliłam się w jego klatkę piersiową. Jego perfumy miały bardzo ładny zapach.

–Ja też tęskniłem mała…

Zachęcam do zadawania pytań na asku! <klik>

POD ROZDZIAŁEM PROSZĘ O KOMENTARZE DOTYCZĄCE TYLKO OPINII O NICH. INNE BĘDĘ USUWANE!

 ~*~*~*~*~*~

PRZECZYTAJ TO WAŻNE!!

Hej :) Pewnie się zastanawiacie kim jest nowy bohater! Otóż jest on... Nie powiem wam kim :**

Ale dzisiaj nie chcę o tym mówić. 

Rozmawiałam z Leną na pewien temat i doszłyśmy do pewnego wniosku. 

Z każdym rozdziałem jest coraz mniej komentarzy. :( Okej. Nie jest to zbyt przyjemne. I proszę osoby która zawsze komentują niech nie piszą "Będzie dobrze zobaczysz" lub "Nie przejmuj się" Nie, nie chcę takich słów, bo może dają nadzieję, ale nie na długo, bo i tak się tych komentarzy nie doczekam. 

Otóż, (przechodzę do najważniejszej części) nie wiem kiedy pojawi się kolejny rozdział! Może on być za tydzień, za dwa tygodnie, za trzy tygodnie. Naprawdę nie wiem kiedy. 

Nie chcę nikogo zmuszać do komentowania w ten sposób. Dodawałam rozdziały co tydzień (rzadko się zdarza, żeby autorka tak robiła) i nie było zbyt wiele komentarzy. Chciałam nawet dodawać częściej! Naprawdę. Byłabym do tego zdolna, ale? 4 komentarze? Serio? Kiedyś było 18...

Tak więc rozpisałam się, ale już kończę. Tak więc do napisania!
EDIT
Tak więc po rozmyślaniach wieczornych (około 20 haha) I dokładnym przeanalizowaniu pierwszego komentarza doszłam do wniosku, że rozdziały w dalszym ciągu będą dodawane regularnie. Będę to robić, dla tej garstki czytelników, która jest ze mną zawsze. Dziękuję wam dziewczyny! :**

Rose xxx