Rozdział I

Hej, od dzisiaj będziemy na blogu publikować rozdziały opowiadania. Dodałyśmy już bohaterów <klik> zapoznajcie się z nimi, a następnie przeczytajcie I rozdział. :) Liczymy na waszą opinie w komentarzach.

Rose & Lena

Ps. Rozdziały będą dodawane co tydzień w piątek o godzinie 15.00 ;) A tu <klik> jest opisane jak zaczęło się to opowiadanie. Przeczytajcie ;)

***

Oczami Rozalie.

Siedziałam w swoim pokoju i myślałam nad swoim dotychczasowym życiem. Jestem już po zakończeniu roku szkolnego, niedługo czeka mnie matura, przede mną majowy weekend, a ja mam zostać w domu i się nudzić. Będę objadać się słodyczami, i przytyje parę kilo. A później będę musiała utrzymywać ścisłą dietę, aby zrzucić to, co mi przybyło. Bardzo tęsknie za mamą. Nie pamiętam jej za bardzo, bo umarła jak byłam bardzo mała, ale jakieś wspomnienia mi pozostały…

­­­            – Rose! Zejdź na dół dostałaś list.

– Już idę tato!

Ja dostałam list? Od kogo? To dziwne. Nikt nie pisze do mnie listów. Poszłam do salonu gdzie siedział mój ojciec czytający gazetę i podniosłam białą kopertę, która leżała na stoliku. Szybko rozerwałam biały papier i wyciągnęłam list. Usiadłam na wygodnej kremowej kanapie i zaczęłam czytać. 

Droga Rozalie

Jak ja się za Tobą stęskniłem! Widzieliśmy się tak dawno! Aż miesiąc temu! Ty to rozumiesz miesiąc! Dobra koniec tych lamentów.  ;) Mam dla ciebie propozycje nie do odrzucenia. Przyjedź do mnie na parę dni. Wiem, że masz teraz trochę wolnego czasu. Bardzo się za Tobą stęskniłem. Może i rozmawiamy codziennie przez telefon, ale to nie to samo. Pewnie się zastanawiasz, dlaczego wysłałem list. Chciałem abyś, choć raz dostała taki prawdziwy lis ode mnie, a nie same, sms-y kilka razy na dobę. W kopercie znajdują się 2 bilety lotnicze, dla ciebie i dla jakiejś twojej koleżanki. Zawsze przyjeżdżałaś sama, więc pomyślałem, że może będziesz chciała kogoś wziąć ze sobą. No to, co widzimy się 27 kwietnia? Myślę, że na 100%. Zadzwonię wieczorem, nie wiem który to wieczór będzie, ale ty pewnie od razu mi powiesz, że przyszedł list. Dogadamy wszystkie szczegóły telefonicznie.

Kocham Cie Harry.

Ps. Nigdy nie poznałaś moich przyjaciół, więc teraz będziesz miała okazję. Tak jak się kiedyś umówiliśmy oni nie wiedzą, kim dla siebie jesteśmy i niech tak zostanie. Na razie. Niech zgadnę, twoi znajomi też nie wiedzą?

– Jadę do Londynu, jadę do Londynu – zaczęłam krzyczeć.

Gdy się uspokoiłam wytłumaczyłam tacie, od kogo dostałam list i w jakim celu. Bilet zarezerwowany był na 27 kwietnia o godzinie 12¹⁵. Zostało mi tylko 2 dni do wyjazdu! Tylko dwa dni! Lecę do Leny powiedzieć jej żeby zaczęła się pakować, bo Londyn czeka!

***

Stałam pod malutkim domkiem i czekałam aż ktoś otworzy mi drzwi. Po kilku minutach się doczekałam. Zobaczyłam moją przyjaciółkę i wparowałam do domu.

– No nareszcie! Ile można otwierać drzwi? Achh. Nie ważne. Rodzice są w domu?

– Tak siedzą w salonie a co?

– Nic, nic. Muszę im tylko coś powiedzieć.

Ściągnęłam bluzę i buty. Wyciągnęłam z szafki moje kapcie i je założyłam. Ja mam swoje rzeczy u Leny, a ona ma swoje u mnie. Mimo że to nie jest mój dom, czuję się jak u siebie. Moja przyjaciółka u mnie też.

Pociągnęłam brunetkę za rękę i weszłyśmy do salonu. Przywitałam się z państwem Mikołajewskim i przytuliłam Filipka. Usiadłam na sofie i zaczęłam rozmowę.

– Macie państwo jakieś plany na długi weekend?

– Nie a dlaczego pytasz?- Odpowiedział na moje pytanie tato Leny miło przy tym się uśmiechając.

– Bo chciałam porwać przyjaciółkę na kilka dni do Londynu – powiedziałam z entuzjazmem.

Wszyscy popatrzyli na mnie zdumieni. Zaczęłam wyjaśniać.

– Dostałam dzisiaj list od bliskiej mi osoby. Zaprosiła mnie i jedną z koleżanek na takie małe wczasy. A że Lena jest moją najlepszą przyjaciółką, to bez wahania postanowiłam zabrać ją.

Po kilku minutach skakałyśmy ze szczęścia i pobiegłyśmy do pokoju koleżanki. Przegadałyśmy jakąś godzinę. Popatrzyłam na zegarek i zauważyłam, że jest już 20⁰⁰. Za pół godziny miał zadzwonić do mnie Harry. Musiałam się zbierać. Pożegnałam się ze wszystkimi domownikami i przeszłam na drugą stronę ulicy do swojego domu. Z Leną byłyśmy sąsiadkami. [Właśnie w tym miejscu 07.01.2014r daję taką małą informację :) Chciałam tylko powiedzieć, że może pierwszy rozdział nie jest zbyt zachęcający i do tego krótki, ale uwierzcie później będzie lepie. ;) Początki zawsze są najgorsze. Zanim zrezygnujesz z czytania po pierwszym rozdziale, to przeczytaj więcej, może jak raz ci się spodoba? Pozory mylą :) <od Autorki>] Zjadłam kolacje i poszłam do swojego pokoju. Usidłam na łóżku i czekałam na upragniony telefon. Po kilku minutach usłyszałam znajomą melodię, wzięłam do ręki urządzenie i odebrałam połączenie.

– Harry, dlaczego mi nic nie powiedziałeś?! –  Od razu na niego naskoczyłam

– Nawet się nie przywitasz? A nie powiedziałem, bo chciałem żebyś miała niespodziankę.

– No dobrze, nie będę się na ciebie wściekać.

– Mam nadzieję, wiesz że nie wytrzymam długiej rozłąki z Tobą! Cieszę się, że w końcu się spotkamy. Nie wiem czy zauważyłaś, ale w kopercie znajdują się także bilety na nasz koncert. Będziecie miały miejsca przy samej scenie, a później będziemy mogli się spotkać np. u nas w domu. Wtedy przedstawię ci chłopaków. Oczywiście tobie i twojej koleżance. Lenę weźmiesz ze sobą prawda?

– Zgadłeś! Ty mnie tak dobrze znasz.. Nawet nie wiesz jak bardzo za tobą tęsknie.

– Ja też za tobą strasznie tęsknie Rose! Ale spotkamy się za kilka dni. Będziemy mogli spędzić ze sobą dużo czasu. Tylko, że będzie nas o piątkę więcej niż zawsze. Bo będą chłopcy i Lena. A w tej wiesz, jakiej sprawie... Zostaje tak jak było?

– Na razie tak. A później to przemyślimy i zobaczymy, co z tego wyjdzie. Nikt z moich znajomych nie wie, to będzie dla nich szok! Jeszcze muszę porozmawiać z tatą..

– Tak wiem. Nie mam pojęcia, co pomyślą chłopcy. Zawsze jak przyjeżdżałaś to narzekali, że znikam na weekend bez słowa. Może się dowiedzą i nie padną na zawał.

– Myślę, że nie powinni – zaśmiałam się – ale pamiętaj, nie biorę dużo ciuchów żeby móc coś kupić! I ty mi musisz w tym pomóc.

– Okej. Wiesz ja muszę już kończyć. Słyszę, że ktoś idzie w kierunku mojego pokoju. Dalej będą zadawać pytania. Nie wiem jak my to przed nimi ukryjemy. Będę czekać na lotnisku. Papa. Kocham Cię!

– Ja Ciebie też! Już nie mogę się doczekać. Do zobaczenia.

Rozłączyłam się i położyłam się na łóżku szczęśliwa. Jutro się spakuję a pojutrze Londyn czeka!

***

Jest 11¹⁵ i właśnie przechodzę z Leną przez odprawę. Już niedługo go zobaczę! Jak ja się cieszę. Pięć minut później czekałyśmy już tylko na samolot. Usiadłyśmy na ławce i pogrążyłyśmy się w rozmowie. Dziwne jest to, że Lena nie pyta, kto mnie zaprosił. W końcu jej ciekawość wygra i się mnie zapyta. Daje jej czas do startu. Później zacznę się zastanawiać czy ktoś jej nie podmienił. O 12⁰⁰ siedziałyśmy już w samolocie i czekałyśmy aż wystartuje. To nie jest nasz pierwszy lot. Ja byłam już chyba 100 razy w Londynie. A oprócz tego tam się urodziłam. Lena była rok temu na wakacjach z rodzicami i bratem w Wielkiej Brytanii. Strasznie się cieszyła, gdy dowiedziała się, że będzie mogła tam powrócić, choć na parę dni. 5 minut przed startem nie wytrzymała.

– Kto ciebie zaprosił?

– Haha. Wiedziałam, że dłużej nie wytrzymasz. Nie domyśliłaś się jeszcze?

Myślała przez chwile. Po kilku minutach zobaczyłam zrozumienie w jej oczach.

– Ten tajemniczy Harry?

– Och, jaki tajemniczy? Przecież dużo ci o nim mówiłam.

–Taa. Ile ma lat i mniej więcej jak wygląda. I co razem robiliście. I to tak nie bardzo byłaś rozmowna. Ja nawet nie wiem jak on ma na nazwisko!

– Oj tam, oj tam. Za około 2 godziny będziesz wiedzieć.- Powiedziałam hmm. tajemniczo?

Pogrążyłyśmy się w rozmowie. Nawet nie zauważyłyśmy jak już mogłyśmy wysiadać. Poszłyśmy po bagaże, a po chwili w tłumie ludzi zobaczyłam jego. Zbliżał się do nas powolnym krokiem z uśmiechem na twarzy, który od razu odwzajemniłam. Szturchnęłam Lenę i powiedziałam jej gdzie ma się patrzeć. Zaniemówiła z wrażenia.